ROZDZIAŁ 1.

- Jak to nie zostałam dopuszczona? - krzyk Hermiony odbił się echem po korytarzach. Stała przed drzwiami gabinetu profesora Snape'a i patrzyła na niego wielkimi oczami. Przyszła zapytać się o termin egzaminu, a on jak gdyby nigdy nic powiedział, że nie podchodzi w tym roku do egzaminu z Eliksirów.
- Nie krzycz, Granger. To niczego nie zmieni - odpowiedział znudzony - To decyzja profesor McGonagall, ona jest tu dyrektorką. Porozmawiaj z nią.
Hermiona spanikowana gapiła się na Snape'a jakby obwieścił jej, że została wydalona z Hogwartu. "To pewnie on. To pewnie jego sprawka! Nienawidzi mnie i dobrze wie ile to dla mnie znaczy!"
- Ale pan musi coś wiedzieć! Tak nie można! Ja tyle się przygotowywałam do tego egzaminu... ona nie może... pan musi...
- Ja nic nie muszę, Granger. Ja mogę. Pytanie czy chcę - jego głos zmiękł. Uważał, że Minerwa postąpiła słusznie, nie dopuszczając jej do egzaminów. Biorąc pod uwagę wydarzenia sprzed kilku dni, dziewczyna musiała pozostać w szkole za wszelką cenę. Niestety nie mógł jej o tym powiedzieć, więc jej złość spadła na niego.
- Nic nie rozumiem! Dlaczego pan mnie tak nienawidzi? Co ja takiego panu zrobiłam, że mści się pan na mnie w ten sposób? - w czekoladowych oczach Hermiony zaszkliły się łzy.
- Do gabinetu dyrektora chyba nie muszę cię odprowadzać - rzekł i wycofał się do swojego gabinetu zatrzaskując drzwi. Stał oparty o nie plecami z głową zadartą w górę. Patrzył w sufit, a widział tylko jej wielkie oczy pełne łez. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że zaciskał pięści tak mocno, że aż zbielały. "Ona nie przeżyłaby, gdyby dowiedziała się prawdy" wmawiał sobie. Westchnął ciężko i zrezygnowany poszedł w stronę swojego biurka.

Hermiona stała i patrzyła się na czarne wrota, za którymi przed chwilą zniknął Snape. Była zdezorientowana i nie wiedziała co ma zrobić. Pobiegła do holu i szybkim przejściem dotarła pod schody do gabinetu dyrektora. Kiedyś była tu razem z Harrym i Ronem, ale od tego czasu wiele się zmieniło.
- Musy-Świstusy - spróbowała. Chimera odsłoniła schody i Hermiona nie czekając, aż te wywiozą ją na szczyt, wbiegła po nich jak burza. Zaczęła mocno stukać w drzwi i po chwili pojawiła sie w nich profesor McGonagall.
- Pani profesor, dlaczego? Jak pani mogła mi to zrobić? - spytała zdyszana. McGonagall patrzyła na nią ze spokojem i tylko gestem wskazała na wnętrze.
- Wejdź, wszystko ci wyjaśnię.
Wciąż zdenerwowana Hermiona weszła do pokoju. Był taki sam jak za czasów urzędowania Dumbledore'a. Owalny, z wielką biblioteką na ścianach i mosiężnym biurkiem po środku.
- Hermiono - zaczęła spokojnie starsza nauczycielka - Wiem, że jesteś zła. Masz takie prawo. Jednak jest coś co zainteresuje cię bardziej niż zdawanie egzaminów. Otóż... - zawahała się. Nie była pewna czy dziewczyna przystanie na jej propozycję, kiedy dowie się całej prawdy. Dlatego, tak jak ustaliła z Severusem poprzedniego dnia, powiedzą jej tylko część prawdy - Otóż Hermiono. Chciałabym zaproponować ci posadę nauczyciela w naszej szkole.
Na chwilę zapadło milczenie. Hermiona otworzyła usta ze zdumienia. Ona... Nauczycielką? Przecież miała tylko 19 lat. Jak McGonagall wpadła na tak szalony pomysł?
- Nauczycielką?
- Tak, Hermiono. Nauczycielką. Historii Magii. Profesor Binns, no cóż, nie czuje się najlepiej i potrzebuje trwałego zastępstwa. - "Przecież to duch" pomyślała dziewczyna. "Jak może czuć się gorzej niż zwykle?" - Tak więc, proponuję tę posadę tobie. Jedyne czego potrzebujesz, to egzamin z Historii Magii, ale obie dobrze wiemy, że to tylko formalność. I nie patrz już tak na mnie. Pan Longbottom również otrzymał podobną propozycję, jako nauczyciel Zielarstwa.
Do Hermiony powoli zaczynało docierać, że McGonagall mówi na poważnie i naprawdę oferuje jej tę posadę.
- Pani profesor... Ja muszę się zastanowić. To jest naprawdę wspaniała propozycja, ale ja po prostu muszę się z nią przespać. Dobrze przemyśleć.
- Oczywiście, dam ci tyle czasu ile potrzebujesz.
Hermiona zaczęła już iść w stronę drzwi, kiedy profesor McGonagall powiedziała:
- Aha, Hermiono, jeszcze jedno. Jeśli zdecydujesz się przyjąć moją propozycję profesor Snape zajmie się tobą. Ja nie mam niestety czasu, a on bardzo dobrze się na tym zna. Wyjaśni ci wszystko co i jak.
Hermiona tylko kiwnęła głową i wyszła z gabinetu. Pogrążona w rozmyślaniach szła przez korytarze, nie widząc nikogo wokół siebie. Miałaby tu uczyć? Historii Magii? Owszem, to było jej marzenie, ale jest jeszcze taka młoda. No i Snape jej opiekunem. Też coś! Na samą myśl wzdrygnęła się. Nagle z rozmyślań wyrwały ją głośne krzyki pierwszoklasistów. Zobaczyła tłum przed portretem Grubej Damy i bezzwłocznie zaczęła przepychać się między dzieciakami.
- Przepuśćcie mnie, proszę zrobić miejsce! Co tu się dzieje, co to za zbiorowisko? - rzuciła pytanie w tłum.
- To Gruba Dama - powiedział jakiś pierwszoroczniak stojący z przodu - Nie chce nas wpuścić!
- Gruba Damo, dlaczego nie chcesz wpuścić tych przemiłych uczniów do ich dormitorium? - zapytała z ironicznym uśmiechem Hermiona. Wiedziała jakie dzieciaki potrafią być niemiłe, zwłaszcza dla Grubej Damy. - Czyżby znowu któreś z nich naprzykrzało Ci się?
- A owszem, drogie dziecko. Te dzieci dzisiaj są takie niemiłe i bezczelne. Nie to, co kiedyś. Kiedy wy byliście mali. To były czasy - Gruba Dama rozmarzyła się. Zaraz jednak na jej twarz powrócił gniewny wyraz i wskazała na dwóch drobnych blondynów - Tych dwóch nie wpuszczę dzisiaj do salonu.
Hermiona zaśmiała się pod nosem. Znała tych dwoje i doskonale wiedziała, jak sobie z nimi poradzić. Przypominali jej pewnych bliźniaków, którzy swego czasu byli w domu lwa. Tak samo zacięci, tak samo sprytni, lecz jeszcze nie tak samo odważni i zuchwali. Na szczęście.
- No panowie, widzę, że komuś potrzeba jest rozmowa z Krwawym Baronem - powiedziała Hermiona, powstrzymując uśmiech - Nie bójcie się, na pewno nie zrobi wam krzywdy. No, przynajmniej mam taką nadzieję - po przerażeniu na twarzach chłopców widziała już, że wygrała.
- Nie, prosimy! - wybuchnęli chórem - Już więcej nie będziemy! Tylko nas do niego nie odsyłaj! - chłopcy byli śmiertelnie przerażeni. Większość pierwszoroczniaków na wspomnienie Krwawego Barona reagowała podobnie.
- Gruba Damo, czy mogłaby pani poprosić kogoś z lochów, żeby znalazł Barona... - zaczęła Hermiona, lecz przerwał jej niemal płaczliwy krzyk.
- Przepraszamy! Gruba Damo, przepraszamy! Już nigdy więcej nie powiemy Ci nic przykrego!
Gruba Dama popatrzyła na Hermionę i obie się uśmiechnęły. Kryzys zażegnany. Uczniowie powoli zaczęli wpychać się do salonu i rozchodzić do swoich dormitoriów. Hermiona podążyła za nimi i zanim zniknęła za portretem kątem oka zobaczyła stojącego u stóp schodów Snape'a. Zatrzymała się na chwilkę, pomyślała czy nie porozmawiać z nim o propozycji McGonagall, lecz w tym momencie Snape odwrócił się i szybkim krokiem zszedł po schodach. Będąc już w swoim pokoju, Hermiona mogła przysiąc, że widziała na jego ustach uśmiech. Całkiem przyjemny. Ciepły. Podeszła do łóżka i położyła torbę przy szafce nocnej. Na niej leżała jakaś kartka. Podniosła pergamin zaadresowany do niej i rozwinęła go.

"Mam nadzieję, że przyjmiesz propozycję profesor McGonagall i zostaniesz w Hogwarcie. 
S.S."

Zamurowało ją. "S.S." - Severus Snape? Czyli on wiedział. "Już wtedy, gdy na niego krzyczałam. Wiedział, co McGonagall chce mi zaproponować. Dlatego mnie do niej wysłał. A ja nakrzyczałam na niego..." Poczuła wyrzuty sumienia. Snape nie był niczemu winien, a ona głupia myślała, że to jego sprawka. Podniosła się, żeby wyjść i pobiec za nim, przeprosić go. Zreflektowała się jednak, zdając sobie sprawę, że nie wie, co miałaby powiedzieć. Przyznać, że myślała, że jest dupkiem, który chce jej zniszczyć życie? Pokręciła głową i ściągnęła szatę, udając się do łazienki. Gorąca woda i olejek o zapachu świeżych róż ukoiły jej nerwy. Dzisiaj na pewno nigdzie nie pójdzie.


Tymczasem Snape idąc przez korytarz uniósł kącik ust. Każdy uśmiech, czy nawet jego cień na twarzy tej dziewczyny sprawiał, że zwyczajowy grymas znikał z jego twarzy. Zbeształ się w myślach, kiedy stwierdził, że jest niezwykle urocza, te dołeczki, te iskierki w oczach dodawały jej dziewczęcego czaru. Miał szczerą nadzieję, że naprawdę zgodzi się zostać. Jej widok to jedyna przyjemna rzecz jaka zdarzała się w jego nudnym, nauczycielskim życiu. I nagle uderzyło go z drugiej strony. Wspomnienie krzyków Hermiony zniszczyły uśmiech na twarzy Snape'a. Zdał sobie sprawę, że ona naprawdę myśli o nim te wszystkie rzeczy. I rzeczywiście, kiedyś taki był. Kiedyś dla kaprysu ukarałby Gryfonkę w ten sposób. Sam nie pamiętał, w którym momencie jego stosunek do niej zmienił się tak diametralnie. Dostrzegł w niej coś wyjątkowego i od tego czasu zyskała w jego oczach. "Głupi jesteś" usłyszał od swojej podświadomości. Faktycznie. Ale nic nie mógł na to poradzić.
- Nie poznaję cię, Severusie - ciepły głos dobiegał zza jego pleców. Odwrócił się i ujrzał Minerwę - Zwykle nic nie umyka twojej uwadze, a tu proszę. Nawet mnie nie zauważyłeś - uśmiechnęła się lekko. Oczy miała podkrążone i Snape widział, że musiała mieć problemy ze snem. Cała ta sytuacja odbijała się widocznie na jej twarzy. Wszystkich podopiecznych traktowała jak dzieci, a tę Gryfonkę szczególnie - Coś się stało, Severusie? - zapytała zaniepokojona.
- Nie - odparł szybko - Wszystko w porządku. Granger się zgodziła? - zapytał jakby od niechcenia.
- Jeszcze nie. Ale zgodzi się. Jestem tego pewna - znów się uśmiechnęła.
- A jeśli nie? - zapytał Snape. Nie brali dotąd tej ewentualności pod uwagę - Co jeśli zechce zdać egzaminy i wrócić do... do domu? - zawahał się - Ma do tego prawo.
Minerwa zmarszczyła brwi i pomyślała chwilę.
- Owszem ma. Jeśli odrzuci naszą propozycję... Wtedy pomyślimy jak rozwiązać tą sytuację. Ale narazie - dodała z wymuszonym uśmiechem na ustach - nie ma co się martwić prawda? Dobranoc Severusie - powiedziała i powolnym krokiem oddaliła się.
"Wtedy pomyślimy jak rozwiązać tę sytuację"? Jak Minerwa to sobie wyobrażała? Zmuszą ją, żeby została w zamku? Nie dopuszczał do siebie takiej myśli. Musi znaleźć sposób, żeby sama została, co przez zbliżające się wakacje, mogło nie być łatwe. Wrócił niechętnie do lochów i zamknął się w swojej sypialni. W swojej samotni. Nalał sobie szklankę Whiskey i upił łyk. Nie smakowała tak dobrze jak zawsze. Poczuł, że tej nocy będzie miał niemałe problemy z zaśnięciem. Po głowie chodziły mu tylko czekoladowe oczy, przesłonione brązowymi puklami. I uśmiech, którego nie umiał od siebie odpędzić.