ROZDZIAŁ 6.

- Proszę, nie... - powiedziała zachrypniętym głosem i złapała go za rękę. - Zostań ze mną.
W oczach dziewczyny Severus zobaczył błaganie. Objął delikatnie jej dłoń. Hermiona delikatnie się uśmiechnęła i patrzyła na Mistrza Eliksirów szklistymi oczami. Widział, że nadal mocno przeżywa wydarzenia ostatnich dni. Chciał ją jakoś uspokoić, lecz nie miał zielonego pojęcia, co mógłby powiedzieć. Hermiona chyba to wyczuła i odezwała się pierwsza. Jej głos był zmęczony, zachrypnięty i pełny cierpienia.
- Kiedy leżałam tam na podłodze... Myślałam, że to się nigdy nie skończy. Nie wiedziałam, że Malfoy... że on potrafi być tak okrutny... - Sama nie wiedziała, czemu mu to mówiła. Był w tym momencie jedyną osobą w pobliżu, a ona miała dość samotności.
Snape zmarszczył brwi. Wypuścił jej dłoń i odpiął kilka guzików czarnej szaty, odsłaniając tors. Dziewczyna podniosła się na łokciach zaciekawiona. Rozchylił szatę z lewej strony i usłyszał jak Hermiona wstrzymuje oddech. Jej oczom ukazał się przerażający widok. Wielka, krwista rana rozchodząca się purpurowymi błyskawicami głęboko pod szatę, wyglądała jakby ktoś w tym miejscu przeszył go na wylot ogromnym harpunem. Wyciągnęła rękę i delikatnie dotknęła rany. Snape wzdrygnął się, lecz nie odepchnął jej ręki. Pozwolił, by jej smukłe palce wodziły wokół rany i dalej.
- To moja pamiątka po Belli. Gdy się zdenerwuje potrafi być bardzo... wybuchowa - zakrył ranę i zaczął zapinać koszulę, a za nią szatę. - popatrzył na Hermionę i w jej oczach zobaczył to, czego nienawidził. - Nie patrz tak na mnie - odezwał się już głośniej. - Nie pokazałem ci tego, żebyś się nade mną litowała. Wiem po prostu, jak to jest. I wierz mi lub nie. W końcu dochodzisz do siebie.
- Dlaczego ona ci to zrobiła? - spytała, wciąż zszokowana tym, co zobaczyła.
- Uznała, że nie jestem godzien zaufania Czarnego Pana. I właściwie to nie myliła się. Wiele lat zwodziłem go, lecz on wciąż mi ufał i niczego nie podejrzewał. Bella to co innego. Ona najchętniej stała by za nim sama, nie ufała nikomu. Zwłaszcza mi. Mnie wręcz nienawidziła. Nie jeden raz dała mi tego dowód, czego skutki przed chwilą widziałaś. Specjalnie mierzyła blisko serca, wtedy ból jest najgorszy.
Hermiona była przerażona. Wiedziała, że jako szpieg Snape narażał swoje życie, jakie ryzyko niosła za sobą współpraca z dwójką najgroźniejszych przeciwników w świecie czarodziei. Nie wiedziała jednak, że znosił aż takie poświęcenie. Myślała o tym, że pomimo tego, on nadal pomagał Dumbledore'owi, nie odwrócił się od niego, znosił tortury Bellatrix, prawdopodobnie nie raz również i Voldemorta... Złapała go delikatnie za rękę.
- Severusie... - powiedziała słabo i powoli zbliżyła się do niego. Snape zesztywniał, ale nie ruszył się z miejsca. Poczuł jak jej delikatnie ciało dotyka jego, jak dziewczyna obejmuje go za szyję i opiera głowę o jego ramię. Czuł jej zapach, czuł jej ciepło, jej oddech na swoim policzku. Podniósł rękę i pogładził ją po włosach. Doprawdy, Snape, kiedy to stałeś się taką ciepłą kluchą? Od kiedy to stać Cię na uczucia? zapytała drwiąco podświadomość. Zignorował ją. Męczyła go. Teraz, w tej chwili, pragnął tylko, aby ta niewinna istota czuła się przy nim bezpiecznie. Pragnął czuć jej ciepło najdłużej jak tylko mógł. Hermiona wtuliła się w niego mocniej.
- Świat jest niesprawiedliwy. Ryzykowałeś życiem dla dobra nas wszystkich, a my tylko uprzykrzaliśmy ci je, nienawidziliśmy cię, obrzucaliśmy obelgami. Zawsze podejrzewaliśmy cię o najgorsze. Tak jak po śmierci Dumbledore'a... - Hermiona zamilkła na chwilę, a jej cichy głos niósł się echem po komnacie. Snape wplótł dłoń w jej włosy i mocniej ją do siebie przycisnął.
- Nie przejmuj się. Ja się do tego przyzwyczaiłem. Zresztą... zasłużyłem. To moja pokuta za całe zło, które wyrządziłem wcześniej.
Dziewczyna podniosła głowę i popatrzyła na niego. Była tak blisko, dzieliło ich zaledwie kilka centymetrów. W kącikach oczu nadal gromadziły się łzy, a po policzku spłynęła samotna kropla. Snape otarł ją i uśmiechnął się do dziewczyny. Dawno przestał słuchać wściekłego głosu w głowie. Spojrzał na jej pełne usta, lekko blade, lecz nadal bardzo kuszące. Nachylił się lecz zamiast na usta, złożył delikatny pocałunek na policzek dziewczyny. Delikatnie położył ją na poduszki i okrył kołdrą.
- Odpoczywaj. Nie pora na takie rozmowy.
Hermiona uśmiechnęła się do niego lekko. Nie chciała, żeby wychodził, ale czuła, że ma rację. Znów była wykończona i kiedy słońce na dobre zniknęło za horyzontem dziewczyna po raz kolejny pogrążyła się we śnie.

Następnego ranka Hermiona obudziła się w dużo lepszym stanie. Nie czuła już ucisku w głowie podczas ruchu, a ciało nie było już tak obolałe, stwierdziła więc, że rozprostuje kości. Zsunęła się z łóżka i podeszła do drzwi. Snape siedział za biurkiem pogrążony w lekturze jakiegoś obszernego tomiszcza.
- Dzień dobry - powiedziała, lekko się do niego uśmiechając.
- Rzeczywiście dobry - Snape podniósł głowę i uniósł kącik ust - Czujesz się lepiej? - wstał i podszedł do szafki z fiolkami.
- Tak, dziękuję.
- To dobrze - podszedł do Hermiony i wręczył jej małą buteleczkę z turkusowym płynem. - Wypij to.
Na widok podejrzliwej miny dziewczyny ząsmiał się.
- Nie bój się, to tylko eliksir wzmacniający.
Hermiona odkręciła wieczko i powąchała wywar. Pachniał jagodami, mocnymi ziołami i słoną, morską wodą. Upiła łyk i odkryła, że ma aksamitny smak. Opróżniła butelkę i oddała ją Snape'owi.
- Widzisz? Nieszkodliwe - stwierdził rozbawiony i odłożył fiolkę na miejsce.
Hermiona uśmiechnęła się.
- Jeszcze do jutra zostaniesz u mnie, weźmiesz ostatnią dawkę eliksiru i możesz wrócić do swoich komnat - odezwał się nadal stojąc do niej tyłem.
Na twarzy dziewczyny pojawił się cień rozczarowania. Czuła się komfortowo w jego sypialni, zdążyła się już do niej przyzwyczaić. Zdawała sobie sprawę z tego, że nie może u niego pomieszkiwać wiecznie, ale myśl o powrocie do pustych komnat... Podeszła powoli do profesora i delikatnie wsunęła swoją dłoń w jego. Odwrócił się i popatrzył na nią zdziwiony.
- Nie chcę wracać - usłyszała swój własny szept.
Zbliżyła się do Severusa i oparła swoją twarz na jego piersi. Wstrzymał oddech i patrzył w dół na jej twarz znikającą za brązowymi włosami. Wczoraj wieczorem dał się ponieść emocjom, ale obiecał sobie, że to się nie powtórzy. Na chłodno przemyślał wszystko i stwierdził, że jest zbyt młoda, delikatna, zbyt niewinna, aby ją skrzywdził. Na brodę Merlina, przecież już ją krzywdził. Kiedyś cała prawda i tak wyjdzie na jaw, a wtedy ona znienawidzi go do końca życia. Gdyby pozwolił, żeby między nimi rozwinęło się jakieś uczucie... Nie zniósłby kolejnego odrzucenia. Długo zbierał się po Lily, a teraz to... Nie mógł na to pozwolić. Z ciężkim sercem odsunął od siebie dziewczynę. Przybrał na nowo maskę obojętności i nie odzywając się wyszedł z gabinetu, zostawiając dziewczynę stojącą na środku komnaty.