ROZDZIAŁ 12.

"Jeśli nie chcesz zostać złamany, ugnij się. 

Jeśli chcesz być wyprostowany, przystań na odrobinę krzywizny."

Minuty mijały, a Hermiona nadal stała w tym samym miejscu. Opierała się o biurko, a ręce i nogi trzęsły się jej od nieustannego szlochu. W ustach miała słony smak łez, a skóra na policzkach zaczęła szczypać. Nie potrafiła się pogodzić z tym, jak została potraktowana. Czuła się oszukana. Zdradzona. Ale w głównej mierze była wściekła na Snape’a nie za to co zrobił, lecz jak. Zalała ją fala uczuć, które do niego żywiła i nie potrafiła ich powstrzymać. Zdążyła się w nim zakochać, lecz nie miała okazji nacieszyć się tym, gdyż on zdecydował się jej to odebrać. Okłamała go, ale nie czuła wyrzutów sumienia. Nie uwierzyłby jej. Jego chore przeświadczenie i mniemanie o sobie od razu zabiło w nim myśl, że jest do tego zdolna. Odebrał im szansę na przekonanie się, czy mają szansę na szczęście. Wściekłość wypuszczała coraz to nowe łzy, a szloch zamieniał się w spazmatyczne łkanie. Przeszła do sypialni i rzuciła się na łóżko. Czuła, jak sztylety przeszywają jej serce, raniąc, rozdzierając, powodując krwawienie. Dziewczyna zwinęła się, podciągając nogi pod brodę i zamknęła oczy.

Snape siedział w fotelu i gapił się w płomienie. Wszystko stało się tak szybko, że mężczyzna dopiero teraz zdał sobie sprawę, co tak naprawdę się wydarzyło. Powiedziała to. Powiedziała, że nie mogłaby go pokochać. Zaciskając zęby, przyznał w myślach, że teraz wie na czym stoi. Wiedziałem to od dawna, pomyślał. Więc dlaczego czuł się, jakby potraktowano go klątwą gorszą niż te, które znał? Wstał, musiał zająć czymś myśli, jedyne czego nie chciał to popaść w cholerną autodestrukcję. Ruszył na zajęcia, miał swoje obowiązki i postanowił się nimi zająć. Sprawa jest skończona, powtarzał sobie.

McGonagall szybkim krokiem przemierzała korytarze Hogwartu, zbulwersowana wieściami, jakie krążyły dzisiaj po szkole. Bezceremonialnie wparowała do gabinetu swojego przyjaciela, który siedział za biurkiem, ze szklanką alkoholu i papierosem w ustach. Zbita z tropu, otworzyła usta.

- Severusie – powiedziała oskarżycielskim tonem. Skąd on, do licha, wytrzasnął mugolskie papierosy? – Co ty wyprawiasz, na brodę Merlina?

- Mów jaśniej.

- Ponoć rano byłeś niezwykle miły dla swoich uczniów, a teraz dowiaduję się, że doprowadziłeś do płaczu prawie tuzin dziewcząt!

- Działały mi na nerwy swoimi głupimi pytaniami – odparł lakonicznie,

- I teraz jeszcze to! – wskazała dłonią na niego, kompletnie ignorując jego wypowiedź.

- To? – powiedział Snape podnosząc szklankę do ust i pociągając łyk. – I to? – dodał, zaciągając się papierosem.

- Co się z tobą dzieje?

- Nic nadzwyczajnego. Ot co, rozkoszuję się samotnością.

Wymachiwał naczyniem, niemal rozlewając jego zawartość.

- Robisz to od piętnastu lat, a nigdy nie widziałam, abyś miał w ustach papierosa. Skąd je w ogóle masz?

- Nie przypominam sobie, aby moja matka żyła. I zdecydowanie nie przypominam sobie, aby wyglądała jak ty - bąknął, lustrując przyjaciółkę wzrokiem.

McGonagall powoli traciła do niego cierpliwość.

- Albo natychmiast powiesz mi, co się dzieje, albo… – powiedziała, wyciągając różdżkę z kieszeni szaty. – Wiem gdzie trzymasz alkohol.

Snape zaśmiał się gorzko.

- Naprawdę, Minerwo, co cię to, do ciężkiej cholery, obchodzi?

- Jesteś w mojej szkole – powiedziała ostro. - Najpierw Albus, a potem ja... długo przymykaliśmy oko na twoje humory. Ale myślałam, że jesteś profesjonalistą. Nie możesz pozwalać sobie na przerzucanie gniewu na uczniów.

- Bo doprowadziłem do płaczu tuzin głupich nastolatek, które mają zbyt małe mózgi, aby zrozumieć, co się do nich mówi? Robię to od piętnastu lat – uśmiechnął się ponuro.

- Nie, Severusie. Okłamuj kogo chcesz, ale nie mnie.

- Doprawdy? – zaśmiał się szyderczo Snape, unosząc brew.

Minerwa stała w milczeniu przez chwilę, jednak widziała, że groźbami nic nie wskóra. Wzięła głęboki oddech i usiadła na fotelu przed biurkiem.

- Severusie, posłuchaj…

- Nie, Minerwo, to ty posłuchaj. Miałem gówniany dzień, przesadziłem, ale jak widzisz, odreagowałem i jest mi lepiej. Nie musisz się o mnie martwić – powiedział, uśmiechając się krzywo.

- Ale się martwię – westchnęła. – Na Merlina, Severusie, jesteś moim przyjacielem. Wiele razy to ty pomagałeś mi, gdy miałam gorszy dzień, pamiętasz? Ile godzin spędziłeś słuchając moich lamentów po śmierci Albusa? Ile godzin patrzyłeś jak płaczę, wmawiałeś mi, że będzie lepiej? Dajże sobie pomóc. Nie bądź upartym osłem.

Snape patrzył na nią wściekłym wzrokiem. Użyła argumentu, którego nie chciał i nie umiał podważyć. To właśnie śmierć Dumbledore’a ich do siebie zbliżyła i stawała pomiędzy nimi zawsze, kiedy Minerwie to odpowiadało. Westchnął teatralnie, pociągnął ostatni łyk ze szklanki i zgasił papierosa. Czekał go długi wieczór, pełen wykładów i wyrzutów. 

- To wszystko moja wina – powiedział obojętnym tonem. – Przespałem się z Granger.

Ciężki szok, który wypełzł na twarz Minerwy spowodował u Severusa chęć wybuchnięcia gorzkim śmiechem. Sam by tak zareagował, gdyby dwa tygodnie temu ktoś mu powiedział coś równie absurdalnego.

- Co zrobiłeś? – spytała dyrektorka, krztusząc się powietrzem.

- Dobrze słyszałaś. Przespałem. Się. Z. Granger – powiedział, akcentując mocno każde słowo.

Cisza, jaka zapadły, zaczęła niezwykle irytować Snape’a. Do milczenia nie potrzebował Minerwy, mógł to spokojnie robić w samotności, w towarzystwie kolejnej szklanki whisky. W końcu oswoiła się w tą wiadomością i odchrząknęła.

- Jak to się stało?

Typowe pytanie. Mistrz aż przewrócił oczami. Naprawdę to jej teraz wpadło do głowy? Snape głośno wciągnął powietrze i spróbował ubrać w słowa całą historię.

- Po ataku Malfoy’a, kiedy leżała w moich komnatach, a ja się nią opiekowałem, dużo rozmawialiśmy. Wiedziałem jaka jest zdruzgotana całą tą sytuacją. Sam nie wiem jak i kiedy, ale zbliżyliśmy się do siebie na tyle, żeby pewnego dnia po prostu - wzruszył ramionami - wylądować w łóżku.

Dał chwilę Minerwie, aby przetrawiła tą porcję informacji. Z pewnością nie było to dla niej łatwe - słuchać o romansie jej przyjaciela z najlepszą uczennicą.

- Nie chciałem tego, Minerwo, a może chciałem, sam nie wiem – kontynuował. Kobieta spokojnie słuchała każdego jego słowa, wciąż nie mogąc nadziwić się, że coś takiego, działo się pod jej nosem. - Nie chciałem niszczyć jej życia, dlatego zaraz potem wymazałem jej pamięć. Sądziłem, że tak będzie lepiej. Dla nas obojga.

Nagle mężczyzna wstał.

- Ale ona nie zapomniała - powiedział gorączkowo. - Nie wiem jak, zaklęcie nie zadziałało. Przyszedłem do niej, a ona stała tam, cała zapłakana i powiedziała, że wie co jej zrobiłem. Krzyczała, że nie miałem prawa, że ją skrzywdziłem – ponownie usiadł na fotelu. Kobieta patrzyła na niego, przytłoczona nawałem informacji. Jego maska spokoju opadła, a na jego twarzy pojawił się grymas czegoś, co na pierwszy rzut okaz, wyglądało jak… ból. Nabrała powietrza i w końcu się odezwała.

- Czujesz coś do niej?

Spojrzał na nią i ta wątpliwość, którą zobaczyła w jego oczach, to wymowne milczenie jakim ją uraczył, potwierdziło jej najgorsze obawy.

- Severusie, to jest uczennica…

- Wiem, do cholery jasnej! – krzyknął. - Myślisz, że chciałem, aby to zaszło tak daleko? Myślisz, że podejrzewałem, że z rozmów rozwinie się coś takiego? Naprawdę myślisz, że chciałem coś do niej poczuć? Nie, nie chciałem! Bo jestem dwa razy od niej starszym Śmierciożercą! A ona nie zasługuje na kogoś takiego!

Minerwa skamieniała, kiedy dotarły do niej jego słowa.

- Co zamierzasz? – spytała poważnym tonem.

- Jeśli pozwolisz mi skończyć butelkę – powiedział beznamiętnie. – jutro będzie zwykłym dniem.

- Co zamierzasz z dziewczyną – sprecyzowała pytanie. – Wciąż jesteś jej opiekunem…

- Oh, daj spokój, Minerwo. Ty i ja dobrze wiemy, że ten cały egzamin to zwykła bujda. Hermiona miała po prostu uwierzyć.

Dyrektorka skinęła głową. Wstała i ruszyła w stronę wyjścia, jednak zanim nacisnęła klamkę, odwróciła się przez ramię.

- Severusie, wiem, że nie cenisz zbytnio moich opinii…

- Nic osobistego, ja nie cenię żadnej opinii – przerwał jej sucho, lecz kobieta go zignorowała.

- Porozmawiaj z nią. Ciężko mi się jeszcze przyzwyczaić do całej tej… nowej sytuacji, jaką mi przedstawiłeś. Jednak uważam, że rozmowa pomoże wam obydwojgu. Domyślam się, że ona jest w tej chwili zraniona dużo bardziej niż ty.

- Masz rację – powiedział, uśmiechając się sztucznie. – Faktycznie nie cenię zbytnio twojej opinii.

Kobieta uśmiechnęła się pod nosem i wyszła z jego komnaty. Kiedy znów został sam, wpatrzył się w butelkę Whiskey stojącą na biurku i z impetem rzucił nią w ścianę. Rozbiła się na milion kawałków, zalewając dywan bursztynową zawartością. Tej nocy nie położył się spać, gdyż doskonale wiedział, że nic z tego nie wyjdzie. Złapał pierwszą lepszą lekturę i dopiero kiedy słońce na nowo wtargnęło do jego komnat, wziął szybką kąpiel i poszedł na śniadanie.

Jak mógł się spodziewać, dziewczyna cały dzień unikała go jak ognia. Zaszyła się w swoim gabinecie, pojawiała się wyłącznie na posiłkach, a wtedy widział jej czerwone od płaczu oczy. On sam tego dnia był nadzwyczaj spokojny. Ignorował uczniów, ignorował Minerwę, która od rana wymownie na niego patrzyła, ignorował nawet swoich podopiecznych, warcząc, że nie ma dla nich czasu. Dzień jak co dzień, myślał Snape.

Po popołudniowych zajęciach wrócił do siebie i zaczął sprawdzanie wypracowań uczniów na temat skutków użycia Veritaserum.
„Veritaserum to serum prawdy” czytał w notatkach czwartoklasistów i miał ochotę się śmiać. Banały, żadnego wysiłku z ich strony, doprawdy, chodziło wyłącznie o zaliczenie wypracowania, wypisując kilka prostych stwierdzeń i oczywistości. Po kilku godzinach kark mu zesztywniał i Snape musiał wstać, aby rozprostować kości. Przypomniał sobie jak siedział przy biurku i sprawdzał wypracowanie Granger o wilkołakach w trzeciej klasie. Był jednocześnie wściekły i zdumiony długością jej pracy, dbałością o szczegóły i całkiem inteligentnymi stwierdzeniami. Tak bardzo różniącymi się od innych idiotycznych wywodów z jej rocznika. Taki Weasley, przypomniał sobie Snape. Używał tak mądrych, specjalistycznych słów, że profesor miał ochotę podrzeć jego pracę w kawałki. Niemal widział jego bezczelny uśmieszek i te słowa „Snape nigdy się nie domyśli, że to nie ja pisałem wypracowanie”. Cóż, znał Weasley’a wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że poziom jego inteligencji nie mógł być większy niż rozmiar jego buta.

Znów poczuł duszność w piersiach i wyszedł z gabinetu. Nogi poniosły go jak zwykle na Wieżę Astronomiczną. Tam, wobec przytłaczającej wysokości i otwartego powietrza czuł się nagi, obnażony ze wszystkich sekretów. Miał ochotę wyć do wschodzącego właśnie księżyca, jednak skarcił się z myślach. „Co ja, Remus?”
- Głupia Granger – warknął w pustkę. Wiatr poruszył jego czarnymi włosami, które przyczepiły się do jego warg, lepkich od niedawno pitego alkoholu. - Głupie włosy – burknął ponownie i cofnął się kilka kroków. Chłodne wieczorne powietrze nie grało dobrze z jego rozgrzanym organizmem i Snape poczuł, jak przeszedł go dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Wrócił do środka, zszedł po schodach i wyszedł na korytarz na siódmym piętrze. Cisza jaka tam panowała przerywana była jedynie odgłosem jego kroków. Minął zakręt i miał już schodzić na niższe piętro, gdy nagle usłyszał jakieś dźwięki. Wolnym krokiem kierował się w ich kierunku, aż zdał sobie sprawę, że to fortepian. Dotarł w końcu pod uchylone drzwi Pokoju Życzeń. Muzyka była przepiękna. Prosta, subtelna i niezwykle smutna. Zajrzał przez szparę i w półmroku pomieszczenia dojrzał czarny instrument. W milczeniu stał, słuchając dźwięków pieśni, dobywających się spod palców drobnej brunetki. Łzy na jej policzku lśniły w blasku rozstawionych świec, miała zamknięte oczy, a jej ciało lekko kołysało się w rytm melodii.
- Nie wiedziałem, że potrafisz grać – wypalił nagle, a Hermiona aż podskoczyła przerywając grę. Spojrzała na niego, zaskoczona jego obecnością.
- Mój ojciec nauczył mnie grać, kiedy byłam dzieckiem – powiedziała w końcu i spuściła głowę. – Co tu robisz? – brzmiało to bardziej jak oskarżenie niż pytanie.

- Pytanie brzmi, co ty tu robisz? – burknął.

- Nie jestem uczniem, nie obowiązuje mnie cisza nocna – warknęła cicho w stronę klawiszy.

Snape poczuł napływającą z nie wiadomo z jakiego kierunku złość.

- Co nie znaczy, że możesz się włóczyć nocą po zamku.
Spojrzała na niego słabo i uśmiechnęła się kpiąco.

- Tak jak ty?

W jej cichym głosie czuł tyle jadu, tyle gniewu, tyle… nienawiści.

- Granger, słuchaj… - westchnął. - źle zaczęliśmy. Chciałem powiedzieć, że nie powinnaś włóczyć się po zamku sama – powiedział, mocno akcentując ostatnie słowo.

- Dziękuję za radę, profesorze – syknęła, wstając od fortepianu. – Dobranoc.

Wyszła, posyłając mu puste spojrzenie. Zanim się ruszył usłyszał jej szloch na korytarzu, z każdą sekundą oddalający się coraz bardziej. Dlaczego nie mógł po prostu milczeć? Zawrócił i szybkim krokiem wyszedł z pokoju. Dlaczego musiał na nią warczeć? Do komnat dotarł szybkim przejściem, tak było bezpieczniej. Ręce opadają, usłyszał w głowie zrezygnowany głos.

Napięta atmosfera utrzymywała się przez kilka następnych dni. Żadnych słów, żadnych spojrzeń. Nie mijali się nawet na korytarzu. Każde z nich było zbyt dumne, żeby wyciągnąć rękę. Mimo, iż każde z nich przeżywało to na swój sposób i w pewien sposób nawet Snape czuł się zraniony.

Pewnego popołudnia Mistrz Eliksirów wertował wszystkie znane sobie księgi w poszukiwaniu odpowiedzi. Jak to możliwe, że dziewczyna odzyskała w ogóle pamięć? Nie mógł zapomnieć o tym szczególe, chociaż chciał ruszyć dalej, zapomnieć, dać sobie spokój. Otwierał kolejne księgi, znajdując w nich te same informacje. Żadna z nich nie przewidywała takiej możliwości. Zrezygnowany oparł się na fotelu. Czyżby jego moc słabła? Czyżby tracił umiejętności? To niemożliwe. Jego eliksiry były tak silne, że skutecznie niwelowały wszelkie skutki czarnomagicznych klątw. Więc o co, do ciężkiej cholery, chodzi? Spojrzał na półkę i wychwycił interesujący tytuł. Natychmiast przywołał cienką księgę i zerknął na spis treści. „Skutki nieprawidłowego użycia zaklęć”, „Umysł kontra klątwa”… Otworzył na stronie 96.

„Wiele zaklęć opiera się na kształtowaniu, manipulowaniu lub oczyszczaniu umysłu. Jednym z najpotężniejszych jest zaklęcie zapomnienia. Użytkownicy tego rodzaju magii często zapominają jednak z czym tak naprawdę mają do czynienia. Ludzki umysł jest bowiem niezbadany, kryje wiele tajemnic. Co wiemy? Umysł jest zaopatrywany przez krew, nieustannie krążącą po naszym ciele. Jej największym źródłem jest serce. Prosta droga wiedzie więc od serca do umysłu. Łatwo jest wejść na ścieżkę zapomnienia, jednak powrócić z niej, to abstrakcja dla większości czarodziejów.

Niemniej jednak, w historii świata czarodziejów znalazły się przypadki niepożądane. Theodor Carnell, czarodziej znany przede wszystkim z opracowania zaklęcia marionetki, osobiście padł ofiarą swojej własnej ignorancji.

„Kiedy byłem bardzo młodym człowiekiem, ledwie wyszedłem spod skrzydeł rodziców, poznałem Vivienne. Nie mogłem się w niej nie zakochać. Była doprawdy przepiękną istotą, tak dobrą, tak niewinną, że los jaki zgotowało jej życie można śmiało uznać za wysoce niesprawiedliwy. Zginęła podczas zamieszek mugoli. Długo rozpaczałem nad moją stratą. Moi przyjaciele ze wszystkich sił chcieli mi pomóc, jednak śmierć ukochanej osoby to nie rozbita szklanka. Nie da się tego naprawić w żaden sposób. W starych księgach wyczytałem o zaklęciu zapomnienia, spędziłem w bibliotece tyle czasu, że praktycznie tam mieszkałem. Myślałem, że wiem wszystko, że nic mnie nie zaskoczy. Namówiłem mojego najlepszego przyjaciela, aby rzucił na mnie zaklęcie. Był utalentowanym czarodziejem – pomyłka nie wchodziła w grę. I podziałało. Zapomniałem wszystko. Vivienne, jej śmierć, swój ból. Wszystkie emocje odeszły w zapomnienie. Jednak po pewnym czasie zaczęły się ze mną dziać niewytłumaczalne rzeczy. Doznawałem wizji, bolesnych, żywych, niczym wspomnienia. Myślałem, że tracę rozum. Za każdym razem, gdy wspomnienie o Vivienne wracało, czułem coraz więcej emocji, aż pewnego dnia wszystko wróciło. Ilość uczuć tak mnie przytłoczyła, że zaniepokojeni znajomi wysłali mnie do szpitala świętego Munga. Jednak ja nie zwariowałem. Zanim mnie wypuszczono, poznałem doktora Bertsela. To właśnie on uświadomił mi, o się ze mną działo. W przypadku traumatycznych przeżyć sprawa jest łatwa - można wymazać ból, można wymazać cierpienie, stratę, rozpacz. Wszystkie złe emocje. Gdyż to je nasz umysł zapamiętuje, bo nie dajemy mu takiego wyboru. Wpływają na nas i zagnieżdżają się w naszej duszy. Jedynie wspomnienie o nich je karmi. Nie ma jednak możliwości wymazania komuś niewinnemu z pamięci miłości do drugiego człowieka. Osoby młode, o nieskażonych umysłach, kochają mocniej i szczerzej. Miłość jest uczuciem, które umysł wybiera, aby zatrzymać. Dlatego pozbycie się tych uczuć jest niemożliwe. Ponieważ szczera i czysta miłość to najmocniejsze zaklęcie obronne na świecie.”

Hermiona porządkowała swój gabinet, kiedy nagle usłyszała ciche pyknięcie i na jej biurku zmaterializowała się karteczka. Podniosła ją zaciekawiona i od razu rozpoznała pismo. Wąskie, ostro zakończone litery układały się w dwa słowa:

Izba Pamięci

Wzięła głęboki oddech. Przez jej głowę przelatywało tysiąc myśli na minutę. Czy jest na to gotowa? Nie. Czy w najbliższym czasie będzie? Nie. Jednak nienawidziła niezałatwionych spraw. Oczekiwała wyjaśnień i z tym postanowieniem ubrała szatę i poszła na miejsce spotkania. Czekał na nią przy oszklonej gablocie z nagrodami dla wybitnie uzdolnionych uczniów.

- Chciałeś się ze mną widzieć – powiedziała chłodno, gdy tylko dostrzegła jego sylwetkę. Odwrócił się w jej kierunku, wyraźnie zdziwiony, że się pojawiła.

- Chciałaś znać prawdę – stwierdził gorzko.

Skinęła głową. W jej gardle uformowała się gula strachu, której nie mogła przełknąć.

- Prawda jest taka, Granger, że zrobiłem to tylko i wyłącznie dla twojego dobra.

Dziewczyna nie potrafiła pojąć sensu tych słów.

- Mojego dobra?

- Nie zgrywaj głupiej – parsknął. – Jestem od ciebie dwa razy starszy. Zrobiłem to, bo podejrzewałem, że będziesz tego żałować. Byłem i nadal jestem twoim nauczycielem. Miałem cię uczyć, a nie z tobą sypiać. Chciałem chronić swoją i twoją reputację. Nie jestem dumny z tego jak postąpiłem, jednak musisz sobie zdać sprawę, że to była słuszna decyzja.

Hermiona milczała, wpatrując się w mężczyznę, którego oświetlały jedynie blade lampy, palące się w kątach. Zmarszczki na jego twarzy były doskonale widoczne, a głębia jego oczu, wpatrzonych w gablotę, przerażała ją jeszcze bardziej.

- Nie powinieneś był tego robić – odezwała się w końcu. – Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, co robię. Wiedziałam, że to może zaszkodzić nam obojgu, jednak w tamtej chwili naprawdę o tym nie myślałam. Czułam się przy tobie dobrze, podobało mi się to, co wtedy się między nami zrodziło. Nie byłam ani rozżalona, ani samotna. Świadomie cię wtedy pocałowałam. Chciałam tego spróbować, znając konsekwencje. Gdybyś ze mną wtedy porozmawiał, gdybyś wyjaśnił, możliwe, że doszlibyśmy do jakiegoś porozumienia, jednak ty postanowiłeś po prostu wymazać to z pamięci. Nie swojej. Mojej. MOJEJ – podkreśliła głośniej. - Nie miałeś takiego prawa – dokończyła szeptem.

- Nie cofnę czasu, a nawet gdybym mógł, postąpiłbym tak samo – odparł ostro. Dziewczyna była zszokowana jego szczerością. – Daliśmy się ponieść emocjom, a teraz jedynym wyjściem będzie zapomnieć o całej sytuacji.

Hermiona nie miała odwagi przyznać, że skłamała tamtego dnia. Jego słowa cięły ją jak miliony ostrych noży, jednak nie była w stanie wyznać mu prawdy. Teraz kiedy znała jego zdanie, tym bardziej postanowiła trzymać to w sobie. Porzucić to uczucie. Może tak naprawdę, nigdy żadnego nie było. Kierowana impulsem skosztowała zakazany owoc, a teraz musi ponieść konsekwencje.

- Ma pan rację, profesorze – odezwała się beznamiętnie, znów wracając do oficjalnego tonu. Nie chciała, aby widział jak bardzo była na niego wściekła.

- Wreszcie gadasz do rzeczy.

- Nie chcę jednak, aby dłużej mnie pan nadzorował - powiedziała, ignorując jego uwagę. - Poproszę profesor McGonagall, może znajdzie kogoś innego.

Snape odpowiedział tym samym chłodnym tonem.

- Gdyby mogła, znalazłaby kogoś, gdy ja ją o to prosiłem.

- Sytuacja trochę się zmieniła od tamtego czasu – syknęła pod nosem.

- Nie do końca cię rozumiem, Granger. Najpierw zachowujesz się jak na dorosłego przystało, a teraz próbujesz uniknąć problemu, jak dziecko – podniósł ton o oktawę.

- Próbuję unikać pana, profesorze.

Podniosła wzrok i napotkała jego zimne spojrzenie. Teraz zrozumiała, dlaczego zawsze się tego bała. Świdrował ją wzrokiem, niemal czuła jak pochłania ją ciemność tego spojrzenia. Poczuła jak w kąciku oka zakręciła się łza. Nie chciała dawać mu satysfakcji, odwróciła się więc i pospiesznie wyszła, kierując się na powrót do swojego gabinetu.

Snape pokręcił głową, zaciskając chłodne usta. Nie tak miała wyglądać ich rozmowa. Właściwie sam nie wiedział, jak miała wyglądać. Czego się spodziewałeś?, usłyszał kpiący głos w swojej głowie. Miała ci powiedzieć, że cię kocha, miała wpaść w twoje ramiona? podświadomość zaśmiała się pogardliwie. Ona cię nienawidzi za to co zrobiłeś. Może żywiła do ciebie jakieś uczucia, owszem. Kiedyś. Snape przypomniał sobie słowa zapisane w księdze, którą wcześniej znalazł.
- Co za bzdury – warknął pod nosem. Wyszedł z Izby i poszedł prosto do gabinetu dyrektorki. Wszedł bezpardonowo do komnaty, jednak panował w niej spokój i cisza. Minerwy tu nie było. Snape pokręcił się chwilę, zawołał jej imię, jednak kiedy odpowiedziała mu cisza, wyszedł.

- Gdzie ta stara idiotka może być?

No tak, pomyślał, ona jeszcze tu uczy. Natychmiast skierował się do Sali Transmutacji. Siedziała na biurku w swojej animagicznej postaci.
- Hej, kici kici – zawołał od progu, bo wiedział, jak tego nie znosi. Natychmiast zeskoczyła z biurka i wściekle na niego prychnęła, jeżąc się na grzebiecie. Sekundę później szła w stronę biurka, a jej szata powiewała obok niej.

- Miło widzieć, że twój humor powraca – zaczęła.

- Nic nie odbierze mi tej przyjemności – odparł sarkastycznie.

- Co cię sprowadza, Severusie? – spytała, układając pergaminy na biurku.

- Chcę, żebyś przyspieszyła egzamin Granger.

Minerwa spojrzała na niego i zaśmiała się.

- Nie mogę tego zrobić, termin został ustalony na za dwa tygodnie i tak zostanie.

- Jesteś dyrektorką, możesz…

- Severusie, nie zostałam nią, aby spełniać twoje zachcianki – powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Poza tym, możesz wyjaśnić mi w czym różnicę zrobią te dwa tygodnie?

Snape zawiesił wzrok na przyjaciółce, która spoważniała. Machnął ręką i odwrócił się do wyjścia.

- Rozmawiałeś z nią – stwierdziła zaskoczona.

Popatrzył na nią i warknął cicho pod nosem.

- Chce innego opiekuna.

- Nie dziwi mnie to – skwitowała gorzko McGonagall. – Severusie, chciałabym jej pomóc, jednak…

- Nic nie możesz zrobić – dokończył za nią, naśladując jej ton głosu.

- Naprawdę. Filius ma w tym roku pierwszoroczniaków, dobrze wiesz, jak są wymagający. Pomona ma swoich uczniów, dodatkowo pomaga panu Longbottomowi, a Obrona przed Czarną Magią nadal nie jest obsadzona – Minerwa rozłożyła ręce.

- A Hooch? Sybilla?

Kobieta uśmiechnęła się i pokręciła głową. Propozycja zamiany na Sybillę i jemu wydawała się śmieszna, musiał być naprawdę zdesperowany.

- Severusie, porozmawiam z panną Granger, postaram się ją namówić, żeby wytrzymała te kilkanaście dni. A potem dasz jej spokój.

- Dam spokój? Brzmi, jakbym był jakimś prześladowcą – oburzył się teatralnie Snape.

- Możemy liczyć, że przez wakacje sytuacja się uspokoi i będziecie w stanie razem pracować.

Snape mruknął, względnie zadowolony. Dwa tygodnie to w końcu nie tak długo, a kontakt z dziewczyną może przecież ograniczyć do minimum.

- Severusie… - zaczęła niepewnie McGonagall. Spojrzał na nią, przygryzała wargi i marszczyła brwi, jakby toczyła ze sobą walkę. – Wiem, to twoja prywatna sprawa. Ale powiedz mi… Jak poszła wasza rozmowa?

- A jak miała pójść? – prychnął.

- No wiesz, mogłeś palnąć jakieś głupstwo, zamiast milczeć, mogłeś jej nawymyślać, nie wiem, jesteś zdolny do wszystkiego – powiedziała, wzruszając ramionami.

- Zdaje się, że tak.

- Ty idioto – Minerwa pacnęła się ręką w czoło. – Za grosz wyczucia, nie?

- A co miałem jej powiedzieć, co? Zapytać wprost czy mnie kocha i czy będziemy żyć razem długo i szczęśliwie? – prychnął wściekle.

- Mówiłeś, że ona…

- Tak, wiem co mówiłem – westchnął i usiadł na pobliskiej ławce. - Słyszałaś o Carnellu?

Minerwa zmarszczyła wąskie brwi i pokiwała głową.

- To ten od zaklęcia marionetki? Co potrafił władać ludźmi bez przymuszania ich do tego?

- Tak – machnął ręką zniecierpliwiony. – Sprawiał, że ludzie wykonywali jego rozkazy z własnej woli, nie w tym rzecz.

- Co z nim? – spytała zaciekawiona dyrektorka.

- A to, że rzucił na siebie zaklęcie zapomnienia, żeby zapomnieć o zmarłej kochance. I zgadnij co. Nie zadziałało, bo zbyt mocno ją kochał.

Minerwa przetwarzała informacje i nagle jej źrenice się rozszerzyły. Uniosła brew w zdziwieniu.

- To jest… twój dowód na to, że ona cię kocha?

- A bo ja wiem? – odpowiedział pytaniem. – Baby tak mają, myślą jedno, mówią drugie, a robią trzecie.

Minerwa zaśmiała się pod nosem.

- Bo wy to jesteście tacy prości – prychnęła.

Snape uniósł kącik ust i zapatrzył się w okno.

- Czas na mnie – odezwał się nagle.

Minerwa spoważniała.

- To dzisiaj?

- Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, jutro w nocy.

*

Molly Weasley krzątała się przy zlewie, nucąc cicho pod nosem starą piosenkę. Nagle usłyszała ciche pyknięcie i wyjrzała za okno. Przerażona krzyknęła w głąb domu.
- Artur!

Zaalarmowany małżonek zbiegł po schodach, a za nim pojawiły się dwie rude czupryny. Bliźniacy od dawna przesiadywali w domu, gdyż ich biznes na Pokątnej kiepsko się kręcił.

- Co się stało, moja droga? – spytał zaniepokojony mężczyzna, a jego żona jedynie wskazała palcem na okno. Cała czwórka ujrzała idącego w ich stronę Severusa Snape’a, wokół którego powiewała czarna peleryna. Rozległo się pukanie do drzwi.

- Otwórz – polecił Artur jednemu z synów.

Fred uchylił drzwi, wpuszczając czarnowłosego mężczyznę. Wszyscy mieli grobowe miny, kiedy przekroczył próg i zastanawiali się, co tu robi.

- Snape – przywitał go chłodno pan Weasley. – Czego tu szukasz?

- Musimy porozmawiać – odparł Snape. Następne słowa skierował do rudowłosej kobiety. – Bądź tak łaskawa, Molly i wyślij patronusa do Lupina i Kingsley’a. Będą tu potrzebni.

Kobieta przestraszyła się wyrazu jego twarzy, momentalnie zniknęła w sąsiednim pokoju i słyszeli jedynie jej przyciszony głos.

- Możesz nam wyjaśnić o co się rozchodzi? – dopytywał się Artur, jednak Mistrz Eliksirów zbył go.

- Wyjaśnię wszystkim naraz, nie lubię się powtarzać.

Usiadł na krześle i czekał. Molly wróciła do kuchni i zajęła miejsce obok niego. Po jakimś czasie z kominka dobiegł szum i pojawił się w nim czarnoskóry czarodziej, w niebieskawej szacie.

- Arturze, Molly – przywitał się z gospodarzami. Kiedy zobaczył Snape’a natychmiast dobył różdżkę. – Co on tu robi?

- To on was wezwał – powiedziała kobieta, uspokajając Kingsley’a.

Wtedy znów usłyszeli szmery dochodzące z kominka i tym razem wyłonił się z niego Remus. Na widok Snape’a zareagował równie agresywnie jak jego poprzednik.

- Co, do cholery?

- Siadajcie – zaprosił ich Snape lodowato.

Popatrzyli po sobie i mimo obaw, skinęli głowami. Snape nie spodziewał się ciepłego powitania z ich strony, jednak nie przeszkadzało mu to. Niebawem zmienią o nim zdanie.

- Ciężko mi to przychodzi – zaczął Mistrz Eliksirów – jednak muszę prosić o waszą pomoc.

- Pomoc w czym? – spytał niechętnie Remus.

Severus nabrał powietrza do płuc.

- W uwolnieniu Ginny Weasley.

W pomieszczeniu zapadła martwa cisza. Molly zbladła niczym ściana i zakryła usta dłońmi. Bliźniacy popatrzyli na siebie, potem na matkę, a następnie na byłego nauczyciela. Shackelbolt zacisnął pięści na stole, widać musiał zdawać sobie niejako sprawę z sytuacji, natomiast Artur zachował trzeźwy rozum i przerwał milczenie.

- Porwali Ginny?

- Dokładniej to Voldemort – sprostował Snape. Wszyscy skrzywili się na dźwięk tego imienia, obowiązywał bowiem zakaz używania go przez wszystkich, którzy nie należeli do grona śmierciożerców.

- Ta to ma farta – odparli gorzko bliźniacy.

- Czego on znów od niej chce? – spytała szeptem Molly.

- Chce dopaść Harry’ego za wszelką cenę. Myślał, że Ginny pomoże mu go odnaleźć.

- Ale przecież ona nic nie wie – załkała kobieta.

- Właśnie dlatego musimy ją uwolnić. Bo kiedy Voldemort odkryje prawdę, szybko się jej pozbędzie – powiedział Snape bez ogródek.

Artur mocno przytulił załamaną żonę, a Snape westchnął. Dla nich koszmar miał się dopiero rozpocząć.

- Niestety, to nie wszystko. Ludzie Voldemorta pojmali również Pottera i waszego syna.

Molly otworzyła usta, a w jej oczach pojawiło się jeszcze więcej łez.

- Czarny Pan wpadł w szał, wmówił sobie, że musi odnaleźć Hermionę Granger. Myśli, że jest częścią planu Wybrańca na pokonanie go. Torturował ich, aż w końcu – Snape odwrócił wzrok. – Wasz syn zdradził miejsce jej pobytu. Szmalcownicy jej tam nie znaleźli, byli tak wściekli, że ostatecznie… - zawiesił głos, bo widział, że wszyscy domyślili się, co chce powiedzieć. – Ostatecznie go zabili.

Pokój wypełnił rozpaczliwy płacz. Severus dał Molly czas, wiedział, że ją to zaboli. W końcu straciła dziecko, a wieść o tym przekazał jej znienawidzony zdrajca. Artur pomógł żonie wstać i zaprowadził ją do sypialni. Kiedy jej płacz ucichł, Snape kontynuował.

- Kiedy się o tym dowiedziałem, wiedziałem, że zabicie Pottera to tylko kwestia czasu. Wyciągnąłem go stamtąd i odprawiłem najdalej jak mogłem. Razem z córką Lovegood’a, która też tam była.

- Są cali? – spytał nadal zszokowany Kingsley.

- Nie wiem. Nie miałem od tamtej pory wieści od Pottera. Kazałem trzymać się mu z dala od was, dlatego, że takie instrukcje dostałem od Dumbledore’a.

- Jak śmiesz wymawiać jego imię – warknął Lupin. Jego oczy przybrały złotawy kolor. – Zabiłeś go, a teraz śmiesz o nim wspominać?

- Zabiłem go, bo mi kazał – odwarknął czarnowłosy profesor. – I tak by umarł, wpływ horkruksa, którego posiadał, zniszczył jego organizm i Albus nie przeżyłby miesiąca.

- Nie wierzę w to… – powiedział Remus, lecz Snape mu wszedł w słowo.

- Gówno mnie obchodzi w co wierzysz, a w co nie, Lupin. To jest prawda. Teraz sugerowałby skupić się na kimś, kogo można ocalić. Ginny Weasley – powiedział ostro. Pozostali mężczyźni popatrzyli na niego. Nagle odezwał się jeden z bliźniaków.

- Chcemy pomóc, profesorze. To nasza siostra, nie możemy stracić nikogo więcej.

Snape zawsze myślał o tych gówniarzach jako o nieodpowiedzialnych i dziecinnych idiotach, teraz jednak w głosie chłopaka wyczuł odwagę, godną dorosłego czarodzieja. Skinął krótko głową.

- Zgoda.

- Więc, jaki jest plan? – spytał drugi z braci.

Severus przełknął ślinę i odparł suchym tonem.

- Zabić Bellatrix Lestrange.

*

Hermiona przekręciła głowę. Wpatrywała się w ścienną biblioteczkę, za którą rzekomo ukryta była tajemnica, jednak jej nie widziała. Próbowała zająć jakoś myśli, odsunąć od siebie postać profesora, który nawiedzał ją, gdziekolwiek nie spojrzała.

- Cholera jasna! – zamachnęła się leżącą pod ręką książką, która odbiła się od biblioteczki i wylądowała na podłodze. W tym momencie dostrzegła coś dziwnego. Tom, który uderzyła, cofnął się w głąb półki i, ku zaskoczeniu Hermiony, różnił się od pozostałych. Dlaczego wcześniej nie zwróciła na to uwagi? Ostrożnie wyciągnęła książkę i przyjrzała jej się w bladym świetle lampy. Była pięknie zdobiona, złote winorośle wiły się po okładce niczym wąż, a kończyły się na dole, symetrycznie zakończone pięknymi różami. Pomiędzy nimi, niemal niewidoczny, znajdował się symbol. Hermiona zmarszczyła brwi i sięgnęła pod sylabariusz Spellmana. Nerwowo przewracała kartki, aż w końcu uśmiechnęła się szeroko do siebie.

- No jasne – wymamrotała. Według starożytnych run, to było oznaczenie kręgu piekła, gdzie czarodzieje po śmierci dostawali siedem dni, na odkupienie swoich grzechów. Zmarszczyła brwi, nie mając pojęcia, co to oznacza. Zamknęła oczy, próbując znaleźć jakiś punkt zaczepienia. Poprzednie dwie księgi były stare, tak? główkowała. Więc skoro na tej jest symbol i jest nowa, to musi być też inna… Odwróciła głowę w stronę wielkiej biblioteczki i zlustrowała wzrokiem niemal każdą okładkę, gdy nagle… Nowa, pomyślała. Złapała ją i otworzyła. W środku znajdował się stary, wysuszony kawałek pergaminu, a na nim starannie wykaligrafowane słowa:

Na co dzień niewidzialny, skrywam źródło prawdy

Choć czasem bywam pusty, często kryję skarby

Tak naprawdę jestem tobą, jestem tym, co cię określa

Jestem z tobą zawsze, nawet gdy mnie skreślasz.

Hermiona uniosła brew. Niewidzialny? Skrywa źródło prawdy? Trzy razy przeczytała tekst, jednak wciąż brzmiał tak samo bez sensu. Przysiadła na biurku i pozwoliła myślom bezwiednie płynąć przez jej umysł. Przewijała tekst zagadki jak piosenkę z zaciętej płyty, rymy brzęczały w jej czaszce niczym natrętny owad, a słowa nadal pozostawały jedynie zlepkiem nieistotnych informacji.

- Może Binns mnie przecenił… - mruknęła do siebie.

Przetarła oczy, które zaczęły boleśnie piec. Pod powiekami czuła piasek, efekt niewyspania, koszmarów i pobudek z wrzaskiem w środku nocy. Skierowała się do łazienki, zostawiając książkę na brzegu biurka. W niczym nie przypominało profesorskiego stołu, na którym panuje porządek. Panoszyło się tam pełno zwitków pergaminu z zapisanymi wskazówkami, otwarte księgi z runami, a także samotny egzemplarz sylabariusza. Rozebrała się i weszła do wanny, pozwalając, aby gorąca ciecz otuliła ją niczym miękka pierzyna, pieszcząc przyjemnie jej skórę. Rozmasowała obolały kark – czuła się wykończona, psychicznie i fizycznie. Wyszła dopiero, kiedy woda stała się nieprzyjemnie zimna. Owinęła się puchowym ręcznikiem i zerknęła w lustro. Nie, zdecydowanie nie zachęcało, aby się w nim przeglądać. Na zewnątrz Hermiona wyglądała tragicznie, a w środku czuła się jak rozbity wazon. Milion ostrych jak brzytwy kawałków duszy, boleśnie wbijało się w jej serce, krążyło w żyłach… Zmarszczyła wąskie brwi, zerkając na małą karteczkę. Podeszła do niej i jeszcze raz przeczytała zapisane na niej słowa. Na co dzień niewidzialny… kryję skarby… jestem tobą… nawet gdy mnie skreślasz. Nagle jej źrenice się rozszerzyły.

- Dusza – szepnęła do siebie.

Dusza jest odbiciem człowieka, nie widać jej, ale skrywa jego prawdziwe oblicze. Pusta, ale skrywa skarby – piękna metafora dla idiotów i dobrych ludzi. Hermiona stała oniemiała, gapiąc się na litery, które teraz wreszcie nabrały sensu. Uśmiechnęła się szeroko i zakryła usta dłońmi. Dusza, no jasne! pomyślała. Zaczęła zastanawiać się, co oznacza rozwiązanie i nagle znów doznała olśnienia. Duszą książki jest jej zawartość, jej środek. Wszak książki nie ocenia się po okładce, lecz po tym, co ma wewnątrz. Znalazła najbrzydszą okładkę w księgozbiorze i miała ochotę krzyczeć ze szczęścia, kiedy na jej wewnętrznej okładce znalazła kolejną zagadkę.

To, czego szukasz, zawsze było tuż przed twoimi oczami.

Najważniejsze, kryje się w ŚRODKU.

Słowo „środek” podkreślone podwójną linią, nie pozostawiało dziewczynie żadnych złudzeń. Odszukała środkową książkę na ścianie i przeczytała jej tytuł. „Zagadki dla początkujących”. Miała ochotę śmiać się wniebogłosy. Nie miała pojęcia, że profesor Binns miał poczucie humoru. Wyciągnęła książkę i usłyszała cichy dźwięk obracanych zębatek. Odsunęła się, a wtedy część biblioteczki wysunęła się do przodu, rozchylając się, niczym… Ukryte drzwi, pomyślała Hermiona. Bez zastanowienia wsunęła się do środka, gdzie panowały grobowe ciemności. Zrobiła niepewny krok w przód i wtedy rozbłysło wokół niej ciepłe światło miliona świec, porozstawianych dosłownie wszędzie. Omiotła wzrokiem całe pomieszczenie i z jej ust wydobył tylko cichy szept:
- Co do cholery?