ROZDZIAŁ 17.

Od niemal godziny Hermiona próbowała skupić się na materiałach od McGonagall, jednak jej wzrok mimowolnie uciekał w stronę szyby, po której nieustannie spływały krople wiosennego deszczu. Na niebie wisiały masywne, szare chmury, za którymi co jakiś czas widać było jaskrawe przebłyski. Widziała korony drzew, które uginały się pod naporem silnego wiatru oraz liście, swobodnie wirujące przed okiennicą. Podskoczyła, gdy usłyszała za sobą niespodziewanie czyjś głos.
– To tylko burza, panno Granger.

Odwróciła się i zaskoczona stwierdziła, że przed jej biurkiem wisi, jak gdyby nigdy nic, profesor Binns.

– Profesorze! Wystraszył mnie pan – zaśmiała się Hermiona.

– Wybacz, moja droga. Nie miałem takiego zamiaru.

Zajął fotel przed biurkiem i rozglądnął się po pomieszczeniu.

– Niczego nie zmieniałam. – powiedziała, widząc zaciekawione spojrzenie. – Liczyłam, że w końcu pan wróci.

– Widać myślisz racjonalniej niż ja. Sam nie wiedziałem, że zatęsknię za tym miejscem.

– Czy mogę spytać... dlaczego w ogóle pan odszedł? – spytała niepewnie Hermiona.

Profesor położył łokcie na oparciach i uśmiechnął się półgębkiem.

– Wiem, jak niedorzecznie to zabrzmi, ale... Kiedyś siedząc w tym miejscu, gdzie teraz ty, naszła mnie myśl, która nie dawała mi spać przez wiele, wiele miesięcy. Zdaję sobie sprawę, jak postrzegają mnie uczniowie, ale wbrew pozorom ja wiem, że nie należę już do świata żywych.

– Jaka myśl? – spytała zaintrygowana Hermiona.

– Myśl, że w całym swoim życiu nie zrobiłem niczego, na co tak naprawdę miałem ochotę.

Dziewczyna uniosła brwi.

– Nie lubi pan uczyć?

– Wręcz przeciwnie. Ale poza nauczaniem, nie spełniłem żadnego ze swoich marzeń. – zawiesił na chwilę głos, oddając się bardzo uroczej melancholii. Dopiero po chwili przemówił, a jego głos nie był taki sam, jak wtedy, gdy opowiadał o historii. – Zawsze marzyłem, żeby odkryć największe tajemnice tego świata. Lub chociaż ich zasmakować. A jak wiadomo, taką wyprawę najlepiej zacząć w Aleksandrii.

– Był pan w Egipcie?

– Owszem. Widziałem manuskrypty starsze niż mogłabyś sobie wyobrazić. Pergaminy, które pamiętały samych faraonów. Księgi, które zapomniał czas. Wszystko spowite taką niesamowitą aurą... To trzeba przeżyć samemu.

Hermiona uśmiechnęła się, kompletnie zaskoczona, że ten mężczyzna, który siedzi przed nią to ten sam profesor Binns, który notorycznie usypiał swoich uczniów i przekręcał ich nazwiska.

– Więc co się stało?

– Jak tak latałem na grobami tych wszystkich faraonów – odparł, pochmurniejąc – pośród niewyobrażalnie wysokich półek z księgami, poczułem jakąś pustkę w środku. Zdałem sobie sprawę, że robienie tego dla siebie nie jest takie fantastyczne, jak mi się wydawało.

– Stracił pan cel?

– Otóż to. – odparł Binns, celując w nią palcem. – Księgi kiedyś się skończą, a i faraonów nie było znów tak wielu. Zaczęła mnie przerastać ta wszechobecna cisza. Brakowało mi gwaru uczniów. Brakowało mi kogoś, komu mógłbym opowiedzieć te wszystkie cudowne rzeczy, których się dowiedziałem. – Uśmiechnął się do dziewczyny, szukając zrozumienia. – W końcu nie bez kozery mówi się, że Hogwart jest jak drugi dom.

Dziewczyna przytaknęła, uświadamiając sobie jak prawdziwe są słowa profesora.

– Profesorze... – zaczęła niepewnie. – Profesor Snape wyjaśnił mi mniej więcej, jak będziemy dzielić obowiązki, ale tak się zastanawiam... W końcu to pana gabinet.

– Wiem, o co chcesz spytać. – przerwał jej. – Uzgodniliśmy z Minerwą, że skoro dała ci już ten pokój pod opiekę, to ja nie zamierzam ci go odbierać.

– Więc gdzie się pan zatrzyma?

Binns uśmiechnął się szeroko.

– Myślę, że ten stary rycerzyna nie będzie miał nic przeciwko, jeśli ulokuję się u niego w wieży Gryffindoru.

Zaśmiali się na te słowa, po czym duch uniósł się nad ziemię, co w istocie było komicznie. Wisząc kilka centymetrów nad ziemią, raz opadał raz się wznosił, zakładając ręce na brzuchu, jakby się modlił. Hermiona zacisnęła wargi, żeby się nie uśmiechnąć.

– Wraca pan na zajęcia?

– Naturalnie. Nie zamierzam tracić czasu. – dodał, puszczając do niej oczko. – Widzimy się jutro rano. Pomożesz mi?

– Oczywiście, profesorze.

Skinął jej głowę i poszybował w stronę drzwi, przenikając przez nie z cichym dźwiękiem. Hermiona długo nie mogła pozbyć się uśmiechu z twarzy. Wciąż zaskakiwała ją wizja profesora Binnsa, który nie dość, że najwyraźniej przechodził drugą młodość, to o wyprawie do Egiptu opowiadał z takim zaangażowaniem, jakiego nigdy u niego nie słyszała. Zabrała się za dokumenty od McGonagall, nie chcąc tracić czasu. Tym razem poszło jej o wiele łatwiej. Dopiero, gdy poczuła głód, zerknęła na zegarek. Jęknęła, widząc, że do lunchu została prawie godzina. Wstała, chcąc rozprostować kości, gdy poczuła jak od kręgosłupa przez podbrzusze promieniuje przeraźliwy ból. Zgięła się i zamknęła oczy, czekając aż przejdzie. Jednak nic takiego się nie stało. Wciąż zgięta doszła do drzwi i ruszyła pustym korytarzem do skrzydła szpitalnego. Liczyła, że pani Pomfrey będzie miała cokolwiek na jej bóle. Zawsze zazdrościła współlokatorkom, które opowiadały o bezbolesnych kobiecych dniach, których Hermiona nie znała. Zawsze wtedy zwijała się z bólu i przeważnie była strasznie rozdrażniona. Dotarła do szpitala i cicho pukając, weszła do środka.

– Panna Granger? Co cię do mnie sprowadza? – spytała pielęgniarka, a widząc jak Hermiona uciska brzuch, posadziła ją na pierwszym wolnym łóżku.

– Może ma pani coś przeciwbólowego?

– Poczekaj na mnie, zaraz coś dla ciebie znajdę – odparła, znikając na zapleczu. Hermiona zerknęła na przeciwległy rząd łóżek, przypominając sobie ostatnią wizytę w ambulatorium. Do tej pory pamiętała strach, jaki czuła nawet po opuszczeniu szpitala i zabiciu bazyliszka. Nagle drzwi gwałtownie się otwarły, a do środka wpadł wystraszony, chudy chłopiec w szatach Hufflepuffu. Rozglądnął się zdesperowany, gdy nagle dało się słyszeć głos zza drzwi.

– Nie stój tak jak ten łoś, tylko wołaj pielęgniarkę.

Hermionie serce szybciej zabiło, gdy zobaczyła jak do skrzydła wchodzi Snape, podtrzymując drugiego Puchona, którego szata poplamiona była szkarłatną krwią. Chłopiec był blady niczym prześcieradło, na którym go położono.

– Severusie, czy ty musisz tak krzyczeć? – spytała pielęgniarka, wychodząc właśnie zza rogu. Zobaczyła chłopca i od razu do niego podeszła. – Co się stało?

– Kociołek wybuchł mu prosto w twarz. – warknął Severus, po czym odwrócił się do drugiego chłopca. – Bo przecież po co słuchać się nauczyciela, kiedy mówi, żeby uważać?

Pani Pomfrey szybko odciągnęła zaplamioną szmatkę z twarzy chłopca i natychmiast zabrała się za oczyszczanie rany. Severus dostrzegł Hermionę, siedzącą nieco dalej i uniósł brew zaskoczony. Pani Pomfrey wyciągnęła z kitla flakonik i podała Hermionie.

– Masz. Zażyj przed posiłkiem. A teraz przepraszam – dodała już głośniej, zerkając na Snape'a – ale musicie wyjść. Mam pacjenta. No już! A ty, kochaneczku, chodź tu i sobie usiądź.

Wskazała drugiemu chłopcu sąsiednie łóżko, a gdy Hermiona go mijała zauważyła, że ma poranione dłonie. Kiedy znaleźli się za drzwiami, Severus odetchnął ciężko. Zerknął na fiolkę w dłoniach dziewczyny i spojrzał na nią pytająco.

– Eliksir przeciwbólowy? – Skinęła głową i ruszyła przed siebie. Snape prychnął nad jej bezczelnym zachowaniem. – Rozmowna jesteś.

– A od kiedy to obchodzi cię życie prywatne uczniów? Kogokolwiek? – spytała rozbawiona jego zachowaniem.

– Grzeczność wymaga, Granger – wycedził – żeby odpowiedzieć na zadane pytanie.

– Wybacz, Severusie – odparła, tym samym tonem – ale nie jesteśmy na tym etapie znajomości, żebym zwierzała ci się z moich kobiecych problemów.

Wystawił dłoń w jej stronę, dając znać, że faktycznie nie chce tego słuchać. Skwitował to jedynie słowem:

– Kobiety.

Hermiona zaśmiała się pod nosem i zeszła po schodach. Gdy znaleźli się w holu, wskazała głową drzwi.

– Ja tam.

– A ja tam. – odparł, wskazując ciemny korytarz do lochów. – Mam do ogarnięcia salę po wybuchu.

– W takim razie miłej pracy.

Skinął jej głową i odszedł, a Hermiona obserwowała go, zanim nie zniknął w ciemnościach lochu. Ruszyła do Wielkiej Sali, w której siedziało kilka małych grupek uczniów, mających wolne przedpołudnie. Odprowadzona do stołu przez pogardliwe spojrzenia ślizgonów, usiadła i czekała na swoich przyjaciół. Chwilę później dało się słyszeć odgłos otwieranych drzwi, a następnie salę wypełnił gwar. Ginny w towarzystwie Deana i Parvati weszli niemal na samym końcu.

– Niecierpię transmutacji – jęknęła Parvati.

– Ja też. – zawtórował jej Dean. – Jak niby mam przemienić ptaka w jaszczurkę, jak on nie daje w siebie trafić tylko lata pod sufitem jak nienormalny?

Wszyscy zaśmiali się, wyraźnie zmęczeni lekcją z ich opiekunką, gdy dołączył do nich Neville. We włosach nadal miał kilka małych gałązek, zapewne po lekcjach z profesor Sprout.

– To jak... – zagaił tajemniczo Seamus. – W weekend jest wyjście do Hogsmeade. Rozumiem, że wszyscy się wybierają?

Dean podniósł obie ręce do góry zanim jego kolega zdążył dokończyć.

– A jak!

Hermiona zerknęła na Ginny, która nakładała sobie zapiekane pomidory. Uśmiechnęła się do starszej przyjaciółki i pokiwała głową.

– Właściwie... czemu nie.

Seamus wyszczerzył uradowany zęby i odwrócił się w drugą stronę z tym samym pytaniem. Neville zerknął na Parvati siedzącą obok niego i spytał:

– Parvati, idziesz z nami, co nie?

Dziewczyna z ustami pełnymi soku, pokiwała energicznie głową, a gdy Neville odwrócił głowę, Hermiona zauważyła na jej śniadej cerze rumieniec. Uszczypała Ginny w łokieć, wskazując na Patil i obie zachichotały. Ta uciszyła je jednym spojrzeniem, ale zarumieniła się jeszcze bardziej. "Nienawidzę was" dało się wyczytać z ruchu jej ust. Nagle Hermiona coś sobie przypomniała.

– Ginny! A jak twój szlaban?

Rudowłosa nachyliła się w jej stronę i powiedziała cicho:

– Nie odbył się.

– Jak to? – Hermiona była szczerze zaskoczona.

– Snape jej odpuścił – dodał Dean, ale Ginny odepchnęła lekko chłopaka, śmiejąc się, żeby nie podsłuchiwał.

– Jak to "odpuścił"? – spytała ponownie Hermiona.

– Przyszłam do niego – zaczęła Ginny – tak jak mi kazał. Stałam tam i wierz mi, myślałam, że umrę. Ale on otworzył i jak mnie zobaczył to powiedział tylko: "Żeby mi to było ostatni raz, Weasley. Koniec taryfy ulgowej. A teraz spadaj".

Starsza gryfonka rozdziawiła usta w szoku.

– Powiedział, żebyś spadała?

– Dokładnie tak powiedział. – Ginny nachyliła się w stronę Hermiony i wyszeptała jej do ucha: – Nie wiem, jaki miałaś na to wpływ, ale dziękuję.

Granger już miała odpowiedzieć, że nie wie, o czym mowa, kiedy rozległy się krzyki przy stole krukonów i rozmowa się ucięła. Seamus i Dean byli niezwykle podekscytowani weekendowym wyjściem do wioski i przez następne pół godziny nie rozmawiali o niczym innym. Parvati i Lavender rozmawiały o wieczornych zajęciach z Trelawney, co chwilę szepcząc coś do siebie i śmiejąc się pod nosami.

Tymczasem w Norze, w pokoju na pierwszym piętrze, Jeanne siedziała tuż przy ramie łóżka. Kolejne minuty mijały, a ona wciąż nieustannie wpatrywała się w nogi z nadzieją, że w końcu coś poczuje. Długie dresowe spodnie zakrywały szpecące blizny na nogach, zadane przez klątwy tnące, jednak tej jednej na policzku nawet magiczna maść pani Weasley nie była w stanie ukryć. Jeanne spojrzała na swoje odbicie w szybie i natychmiast odwróciła wzrok. Molly przyszła do niej po śniadaniu i rozczesała jej czarne włosy, plotąc na nich luźnego warkocza. Mimo uprzejmości okazanej przez gospodynię, dziewczyna nie mogła przestać myśleć o jednym – o ucieczce. Czuła się potwornie z myślą, że ta uprzejmość nieodzownie łączy się z łaską, czego nie potrafiła znieść.

Złapała jedną ręką drewnianą ramę, a drugą oparła na materacu. Z całej siły podniosła się na rękach, próbując utrzymać równowagę, jednak jej wysiłki poszły na marne i upadła z powrotem na łóżko. Zacisnęła dłoń na drewnie, czując jak drzazgi wbijają się pod jej paznokcie. Łzy bezsilności cisnęły jej się do oczu, ale wiedziała, że jedna nauka ojca nie poszła w las – musi pozostać twarda. Nie bacząc na okoliczności. Ponowiła próbę i po raz kolejny, zaciskając z całej siły zęby, podniosła się na rękach. Drżały od ciężaru jej ciała, lecz tym razem nie upadła na łóżko. Obiema rękami złapała sie poręczy i starała się utrzymać równowagę. Oddech jej przyspieszył, gdy zobaczyła, że nogi są sprawne na tyle, aby ją utrzymać. Jednak w jednej chwili, jej ręce odmówiły posłuszeństwa i dziewczyna runęła na dywan. Zakaszlała, czując jego stęchły zapach. W tej chwili drzwi do pokoju otworzyły się gwałtownie.

– Arturze, pomóż mi – powiedziała tylko pani Weasley i razem z mężem posadzili dziewczynę z powrotem na łóżko.

– Udało się... – wymamrotała dziewczyna cicho, a małżeństwo popatrzyło po sobie. Artur wycofał się do drzwi, gdzie bliźniacy wtykali swoje rude głowy, zwabieni nagłych hukiem. Molly uklęknęła przed dziewczyną i otrzepała z jej spodni kurz.

– Nie możesz się forsować. Słyszałaś Severusa, nie możesz na razie sama próbować chodzić. Jeszcze przyjdzie na to czas.

– Ale mi się udało. Stałam na nogach.

– Jeśli teraz je zanadto nadwyrężysz, to rehabilitacja potrwa jeszcze dłużej. – odparła łagodnie pani Weasley. – Odpoczywaj.

Serce jej pękało, gdy widziała jak płomyk nadziei ulatuje z oczu dziewczyny, ale robiła to dla jej dobra. Wstała i wygoniła chłopców do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Jeanne rzuciła się na łóżko, nie mogąc dłużej powstrzymać płaczu. Przez ułamek sekundy myślała, że może coś się zmieniło. Że może w końcu coś poczuje. Nagle drzwi do pokoju się uchyliły.

– Wszystko gra?

Podniosła zapłakaną twarz i spojrzała na rudego chłopaka. Otarła brutalnie twarz, która natychmiast zrobiła się czerwona.

– Czego chcesz? – spytała sucho.

– Obiad będzie za chwi...

– Nie jestem głodna.

George miał już wycofać się za drzwi, ale zamiast tego podszedł do dziewczyny i usiadł obok niej na łóżku. Nie zareagowała. Cały czas wpatrywała się w podłogę.

– Ona się tylko o ciebie troszczy, wiesz? Nie robi ci na złość.

Popatrzyła na niego, a w jego brązowych oczach dostrzegła rozbrajającą szczerość.

– Wiem... – wyrwało się z jej ust.

– Nie umiem postawić się w twojej sytuacji. – powiedział chłopak, po czym uśmiechnął się szeroko. – Ale skoro Mistrz pesymizmu stwierdził, że będzie dobrze, to musisz w to uwierzyć.

Jeanne uśmiechnęła się słabo.

– Snape sam nie wierzy, że szybko stanę na nogi.

Sama nie wiedziała, czemu z nim rozmawia. Nie chciała ich łaski, ale czuła, że chłopak ma w sobie tyle pozytywnej energii, że nawet jeśli jest mu jej żal, to w tej chwili nie to jest ważne. Sam jego wyraz twarzy powodował u niej lepszy humor. Zresztą... Oni tak działali na wszystkich. Mieli niesamowitą zdolność do rozsiewania dobrego humoru, gdziekolwiek się pojawili.

– Snape nie wierzy w skuteczność szamponu i widzisz co z tego wyszło.

Puścił do niej oczko i wyciągnął szczupłą dłoń w jej stronę. Przyjęła ją i pozwoliła, aby wziął ją na ręce. Pachniał... domem. W Norze roznosił się charakterystyczny zapach pieczonych ciasteczek dyniowych. Poczuła, jak jego dłonie zacisnęły się mocniej – jedna w talii, druga na udzie. Ten dotyk był peszący. Tak bardzo, że Jeanne z miejsca się spięła. Znów na niego spojrzała i zobaczyła, że przypatruje jej się zaciekawiony. Jego usta układały się w szeroki uśmiech, odsłaniając proste zęby. Miał wąski, prosty nos, obsypany mnóstwem brązowych piegów. Nigdy będąc w szkole nie przypatrywała mu się z tak bliska, bo i nigdy nie miała okazji. Należała do Slytherinu, była trzy klasy niżej niż on. Zawsze wydawał jej się nad wyraz dziecinny. Trzymała się swojego brata i Dracona Malfoy'a, którzy gardzili zarówno Weasley'ami jak i ich przyjaciółmi.

– Jestem gdzieś brudny? – spytał rozbawiony chłopak, widząc jak się w niego wpatruje. Uniosła brew i odwróciła wzrok.

– Na nosie. Ale tego nie zmyjesz.

George zaśmiał się i z dziewczyną na rękach wyszedł na korytarz. Zeszli do kuchni, gdzie pani Weasley właśnie szykowała talerze. Posadził ją na krześle, a gdy się pochylał, ich oczy znów się spotkały. Błękitne, niemal przezroczyste z brązowymi, jak jesienne liście.

~~~~*~~~~

Wiem, że jest to duuużo krótsze od tego, co zwykle publikuję, ale niestety będzie to zmiana permanentna. Zanim zaczniecie na mnie kląć, poczekajcie. 

Dzięki temu rozdziały będą się pojawiały częściej, a nie tak jak teraz - prawie miesięczne przerwy. Teraz mogę obiecać, że jeśli znajdę chwilę czasu to wstawię rozdział już za tydzień.

Rozdział dedykuję zakrawio nej, przy okazji serdecznie zapraszając na jej bloga, który mam przyjemność po części betować. Dziękuję, kochana, za słowa otuchy <3
Betowała Natalia, za co biję w jej stronę pokłony.

Liczę na Waszą aktywność w komentarzach, ponieważ naprawdę mam zastój twórczy, a w głowie zbyt wiele pomysłów i chcę wiedzieć, czy chociaż po części spełniają one Wasze oczekiwania :)

A teraz NOX!