ROZDZIAŁ 18.

Severus Snape wpadł do swojego gabinetu, otrzepując rękami resztki brudu z szaty. Przeklęte bachory nigdy nie nauczą się słuchać. Zrezygnowany zrzucił czarny surdut i wybrał z szafy identyczny, czysty. Dzisiaj rano na jego biurku wylądowała poczta, a pośród sterty skarg przewrażliwionych rodziców – które Minerwa uparcie zostawiała mu na widoku – leżała opieczętowana koperta z jego imieniem. Poznał pismo i tylko rzucił okiem na jej zawartość. Potwierdzenie dzisiejszego spotkania. Upewnił się, że różdżka spoczywa w jego kieszeni, nałożył wierzchnią szatę, po czym wyszedł z zamku. Dotarł do punktu deportacyjnego i zamknął oczy.

– Cliffe Road, Brighouse.

Poczuł znajome szarpnięcie i chwilę później, gdy znów otworzył oczy, jaskrawo–błękitne niebo oślepiło go na kilka sekund. Odzyskując ostrość widzenia, przyglądał się otoczeniu. Wylądował w ciemnym zaułku, pomiędzy dwoma starymi blokami z sypiącymi się ścianami. Po drugiej stronie murowanej uliczki rozciągała się rzeka, a na drugim brzegu rząd takich samych, starych bloków. Severus rozglądnął się wokół, upewniając się, że żaden mugol nie zarejestrował jego teleportacji, po czym wyszedł na ulicę. Pamiętał, gdzie się kierować. Skręcił w lewo, zagłębiając się w blokowisko, po czym odbił przy starej, obdartej ławce. Dotarł pod zielonkawe drzwi z napisem 201 i zapukał trzy razy.

– Mila, dziewucho, ktoś dzwoni. Ogłuchłaś? – usłyszał ze środka stłumiony głos i odsunął się krok do tyłu. Drzwi uchyliły się i ujrzał parę zielonych oczu, przyglądających mu się podejrzliwie.

– Severus Snape – przedstawił się szybko. Drzwi zamknęły się, a po chwili mocowania się z zamkiem otworzyła je młoda, niewysoka brunetka. Zaprosiła go gestem do środka.

– Pański płaszcz? – spytała cicho, a Severus podał jej okrycie. Odwiesiwszy je na wieszak, poprowadziła gościa przez ciemny korytarzyk do niewielkiego, zadymionego salonu. Snape widząc kobietę siedzącą na fotelu, uniósł kącik ust.

– Witaj, Edno.

Starsza kobieta zwróciła na niego białe oko i zmrużyła oczy.

– Znów się postarzałeś.

– I kto to mówi – odparł kwaśno. Edna natychmiast się rozpromieniła i wskazała mu sąsiedni fotel. Była kobietą w kwiecie wieku. Jej przeraźliwie siwe włosy spływały na ramiona, niekiedy zlewając się z jedną białą gałką oczną. Drugie, niebieskie oko, łypało na otoczenie podejrzliwie, ale z odpowiednią dla siebie bystrością. Zawsze była zadbana. Tak jak teraz. Ubrana w eleganckie, czarne spodnie i ciemnofioletowy sweter z broszką na piersi siedziała w fotelu, a na jej złączonych rękach połyskiwała niezliczona ilość biżuterii. Tuż obok niej, na małym stoliku, stała popielniczka w której dopalał się papieros.

– Gdzie ta dziewczyna znów się podziała? Mila! – zaskrzeczała Edna, a w drzwiach prowadzących do przylegającej kuchni pojawiła się brunetka. – Przynieś no herbaty! Albo nie! Dwie szkockie!

– Nie zapominaj, że muszę wrócić na zajęcia – powiedział Severus, unosząc brew.

– Wybredny się zrobiłeś… – wymamrotała pod nosem, ale machnęła ręką w stronę gosposi. – To w takim razie dwie szkockie i herbatę! Skoro ty nie skorzystasz, muszę wypić za ciebie.

– Nie musisz się tak poświęcać.

Na pomarszczonych ustach kobiety pojawił się kpiący uśmieszek.

– Więc masz do mnie sprawę? – spytała, wyciągając ze srebrnej papierośnicy kolejnego papierosa i odpalając go. Dym wzniósł się pod sam sufit, który miejscami zaczynał żółknąć.

– Życie wśród mugoli ci szkodzi. – skwitował gorzko. – Ale tak, mam do ciebie prośbę.

– Widać, że i ciebie dopadł wiek. – zaśmiała się kobieta. – Prośba?

Severus westchnął i opierając łokcie na poręczach fotela, złączył dłonie. Edna była osobą, której bez wahania powierzyłby własne życie. Wiedziała o nim niemal wszystko. Znała go lepiej niż własna matka. Właściwie… To Edna była jego matką. To ona go wychowała. Ona rozpaliła w nim pasję do eliksirów. Ona pchała go w tym kierunku. Gdyby nie ona, nie byłby dzisiaj mistrzem. A jednak, potrzebował jej pomocy.

– Jest pewna dziewczyna, której chciałbym, żebyś pomogła.

Kobieta zmrużyła oczy i pochyliła się do niego, wymownie unosząc brew.

– Dziewczyna?

Severus prychnął. Mógł się tego po niej spodziewać.

– Tak, Edna, słuch też ci szwankuje? Dziewczyna. Została ranna na jednej z akcji śmierciożerców – skłamał bez zająknięcia. Jednak gospodyni przypatrywała mu się podejrzliwie, wiedząc, że jest w tym wszystkim drugie dno.

– No dobra. – powiedziała, zacierając ręce i poprawiając się w fotelu. – Więc opowiedz od początku.

Po wysłuchaniu całej historii i szczegółowym wypytaniu o wszelkie okoliczności, Edna zadumała się. Pomiędzy jej siwymi brwiami pojawiły się kolejne zmarszczki, a z jej ust dochodziło ciche mamrotanie. Wstała nagle i wciąż szepcząc do siebie, podeszła do wysokiej półki i wyciągnęła rękę. Z samego szczytu zleciała cienka książka, którą natychmiast otworzyła. Wertując strony odwróciła się do mężczyzny i odparła:

– Możliwe.

Severus uniósł brwi w oczekiwaniu. W salonie pojawiła się Mila, przynosząc na tacy parującą herbatę i dwie szklanki szkockiej oraz talerz ciasteczek.

– Nie wiedziałam, czy pan słodzi.

– Nie – odparł tylko, a dziewczyna ulotniła się cicho. Edna analizowała w myślach całą sytuację i po chwili usiadła na fotelu. Zerknęła na tacę i nagle powróciła do rzeczywistości.

– Co za nieogarnięta dziewucha. – powiedziała i zlała szkockie do jednej szklanki. Upiła z niej łyk i krzywiąc się, kontynuowała: – Jak mówiłam, możliwe, że uda mi się pomóc tej dziewczynie. Potrzebuję kilku akcesoriów i możemy się zbierać.

Snape nie był zaskoczony jej zapałem. Edna Blake była w latach swej świetności uznaną magomedyczką, a sławę zyskała głównie dzięki opanowaniu bezróżdżkowej magii medycznej. Od lat jednak nie miała możliwości praktykowania zawodu, więc cieszyła się na każdą, choćby małą możliwość.

– Jak mówiłem, muszę jeszcze dziś wrócić do szkoły. – powiedział, po czym na chwilę się zamyślił. – W sobotę. Wyślę do ciebie sowę z dokładną godziną. Oczywiście – zaakcentował – jeśli ci to odpowiada.

Edna zmierzyła go lodowatym spojrzeniem.

– Oczywiście, że mi to odpowiada, Severusie.

Mężczyzna wstał, dopijając ostatni łyk herbaty i ruszył do wyjścia.

– Do soboty zastanów się, czego chcesz w zamian – dodał, powodując tym samym szczere zaskoczenie na twarzy kobiety.

– Zapomniałeś, Severusie – odparła, podchodząc do niego – że dla rodziny nie ma ceny.

Spojrzała mu głęboko w oczy, a Snape poczuł się, jakby znów miał dziesięć lat. Wystawiła w jego stronę lewą rękę, którą ścisnął, niemo dziękując za pomoc. Nie musiał mówić. Ona wiedziała.

– Oczekuj mojej sowy. – To powiedziawszy wyszedł na korytarz i ruszył do drzwi, po drodze zabierając płaszcz. – Nie trzeba, poradzę sobie – dodał, słysząc ciche tuptanie za sobą. Mila speszyła się, a Edna zarechotała donośnie.

– Mój chłopak!

Już za drzwiami, Severus dosłyszał jak kobieta pogania młodą dziewczynę na strych. Uśmiechnął się pod nosem i skierował do zaułka, w którym uprzednio się pojawił. Zatrzymał się jednak na uliczce i zerknął na rzekę.

*

Mały, przestraszony chłopiec kulił się w kącie swojego pokoju, z przerażeniem słuchając krzyków, dobiegających zza drzwi. Ojciec znów nie wytrzymał. Znalazł go, gdy lewitował swój wóz strażacki pod sufit. Wybuchł.

– To przez ciebie jest takim dziwadłem! – krzyczał, celując palcem na czarnowłosą kobietę. Eillen Prince zerknęła na chłopca pogardliwie i wróciła do mycia naczyń.

– To też twój syn, nie zapominaj o tym – wycedziła z jadem.

Siarczysty policzek, który otrzymała, odbił się echem po niewielkiej kuchni.

– To tylko i wyłącznie twój syn. Ja nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Z nim, ani z niczym z tego waszego porąbanego świata!

Po tych słowach w oczach chłopca pojawiły się łzy. Wstał i podszedł do niewielkiej okiennicy. Uchylił szybę i cicho wymknął się z domu. Biegł przed siebie, a łzy przesłaniały mu całą widoczność. Dotarł aż do parku, gdy zatrzymał się i cicho zapłakał. Nagle poczuł rękę na ramieniu i jak oparzony odwrócił się. Strach, że może to któreś z rodziców przybiegło za nim ulotniła się, gdy spojrzał w niebieskie oczy starej kobiety.

– Jak ci na imię, mały? – spytała spokojnie. W rękach trzymała suchego precla, którym karmiła parkowe gołębie. Ptaki fruwały wokół niej, a chłopiec patrzył na nie zafascynowany.

– Severus.

Wiedział, że z nieznajomymi się nie rozmawia. Wiedział, że na świecie istnieją różni ludzie i nie wszyscy są mili. Ale ta kobieta wzbudziła w ośmioletnim chłopcu zaufanie.

– Ja jestem Edna. – odparła, wyciągając w jego stronę rękę. Niepewnie nią potrząsnął, oglądając się za siebie, czy aby rodzice na pewno za nim nie pobiegli. – Co tu robisz całkiem sam? I czemu płaczesz?

Mały Severus zapłakał w jej ramię, gdy mocno go przytuliła. Czuł się w końcu bezpiecznie.

– Są na świecie źli ludzie, Severusie, i często zdarza się, że to właśnie ci bliscy twojemu sercu takimi się okazują.

*

Severus zmarszczył brwi. Nigdy nie zapomniał tych słów. I podejrzewał, że nigdy nie zapomni. Edna okazała mu troskę, jakiej nikt inny nie umiał. Okazała mu dobroć, mimo iż wszyscy inni po prostu się odwracali. Trzydzieści lat temu, to w tych niebieskich oczach odnalazł wszystko, czego mu było potrzeba. Promienie słoneczne nagle przebiły się przez pobliskie korony drzew, otulając jego twarz. Zmrużył oczy. Mógłby tu mieszkać. Mógłby się tu zestarzeć. Czemu właściwie nadal uczę w szkole? zadał sobie po raz milionowy to pytanie. Ponieważ tam wiem, ile znaczę.

Ruszył do zaułka i upewniwszy się, że nikt go nie widzi, teleportował się do Hogsmeade.

– N–nie… – usłyszał nagle i z miejsca się zatrzymał. Wyjrzawszy lekko za róg zobaczył dwóch, czarno ubranych mężczyzn, stojących nad starszym mężczyzną z wysłużonej szacie. – N–naprawdę n–nic więcej nie m–mam…

– Albo kłamiesz, albo jesteś naprawdę nędznym sprzedawcą. Więc jak to jest? – spytał niższy mężczyzna, drwiąco krzyżując ręce na piersi. – Czy może mamy powiedzieć Panu, że nie wywiązujesz się z u–u–umowy?

Zaśmiał się z własnego żartu, a jego rechot poniósł się po wąskiej uliczce.

– B–błagam! – powiedział głośniej kramarz. Stali przed starym sklepem, nad którym wisiał szyld sklepu z akcesoriami dla zwierząt. – Da–ałem wam w–wszystko…

Mężczyźni popatrzyli po sobie. Wyższy, barczysty mężczyzna, prychnął gniewnie po czym złapał starca za szaty i przyciągnął go do siebie.

– Wrócimy tutaj, Terrence. A wtedy… Lepiej dla ciebie, żebyś miał coś lepszego.

Pchnął sklepikarza na ścianę i odszedł, a jego kompan kopnął stojącą obok drzwi wystawę i również się oddalił. Severus chwilę się zastanawiał, po czym obszedł sklepy dookoła i dogonił niezauważenie śmierciożerców. Szedł możliwie najdalej od nich, cały czas bacząc by w razie czego, skryć się w bezpiecznym miejscu. Przyspieszył kroku, widząc, że zażarcie o czymś rozmawiają.

– Ci durnie są tak naiwni, że aż śmiać mi się chce – parsknął młodszy.

– Powiesz przy nich „Czarny Pan”, a uwierzą we wszystko – dodał drugi.

Snape nie widział w ich zachowaniu niczego dziwnego. Ot, wyglądali jak typowi śmierciożercy, wyłudzający od sklepikarzy pieniądze. Niestety, z ich dalszej rozmowy wywnioskował dokładnie tyle samo. Wmawiali ludziom, że Voldemort zabije ich oraz ich rodziny, jeśli nie „wniosą należytej opłaty”. Nic na temat planowanych ataków, zbierania zapasów ani powrotu Voldemorta. Zresztą, pomyślał Snape, gdyby Voldemort wrócił, zwołałby zebranie. To nie był Lucjusz, który desperacko szukał próby odkupienia swoich win. Czarny Pan wierzył w lojalność Severusa i tak miało pozostać. Po śmierci Belli jego pozycja dodatkowo się umocniła. Wrócił do zamku lekko zawiedziony takim rozwojem wydarzeń. Czuł jednak nadal krążącą w żyłach adrenalinę. Wiele lat minęło odkąd ostatni raz śledził i podsłuchiwał. Większość jego „pracy” polegała na przekazywaniu informacji Zakonowi. To nie było prawdziwe szpiegostwo. Nie dla Severusa. Uwielbiał czuć ten przypływ energii, podwyższone tętno, które dawało śledzenie.

W holu natknął się na Filcha, który po raz kolejny narzekał na błąkających się po ciszy nocnej uczniów. Wziął od niego nazwiska, szybko oceniając ile punktów tym razem stracą domy. Dwadzieścia od Hufflepuffu, również dwadzieścia od Slytherinu. I tylko jedno nazwisko z domu lwa. Weasley. Wybornie.

Zszedł do lochów i zostawiwszy swoje wierzchnie szaty w komnacie, ruszył do klasy. Uczniowie z nadzieją wymalowaną na twarzach, czekali pod klasą. Liczyli, że zapomniał? Że zachorował? Nigdy, pomyślał z uśmieszkiem satysfakcji.

– Włazić. – warknął, otwierając zamaszyście drzwi. Gdy zajął swoje miejsce, wypatrzył chłopaka, którego nazwisko widniało na liście Filcha i odchrząknął. – Beatwick. Minus dziesięć punktów za przebywanie poza dormitorium podczas ciszy nocnej.

Chłopak zrobi wielkie oczy, po czym otworzył szeroko usta.

– Ale… – zaczął niepewnie. – Ale pan Filch już mi odjął te punkty…

– Podwójnie odjęte będą dla pana nauczką, panie Beatwick. To nigdy nie szkodzi. – uśmiechnął się krzywo patrząc na załamanego bruneta, po czym dodał: – Dodatkowe minus pięć punktów za zuchwalstwo.

Puchoni jęknęli chórem, co Snape skomentował rzuceniem księgi na stół i zmierzeniem ich surowym spojrzeniem.

– Strona sto sześćdziesiąta ósma. Eliksir związujący język. Bardzo przydatna rzecz, zwłaszcza, gdy trzeba kogoś uciszyć, a nie ma się pod ręką różdżki – zaczął swój wykład, a dosłownie sekundę później po klasie rozeszły się dźwięki nerwowego skrobania po papierze.

Hermiona stała w swoim gabinecie, wpatrując się w wieczorne niebo. Słońce już dawno schowało się za horyzontem, a granatową, niemal czarną, przestrzeń wypełniły miliony jasno świecących punkcików. Nagle dostrzegła, jak pomiędzy nimi mignęła srebrna poświata. Nie minęła minuta, gdy za jej śladem podążyła kolejna. Spadały gwiazdy. Uciekały z padołu, wydawać by się mogło, idealnego dla żyjących setki tysięcy lat gazowych kul. Uśmiechnęła się i szybko wybiegła z gabinetu. Nadarzyła się właśnie idealna okazja, aby się odwdzięczyć. Zbiegła do lochów i donośnie zapukała w wielkie, ciężkie drzwi. Nawet, gdy stalowe spojrzenie przywitało ją z wnętrza pomieszczenia, z jej ust nie zniknął uśmiech.

– Dobry wieczór – zagaiła wesoło.

– Już nie taki dobry. – odparł Severus, lustrując ją spojrzeniem. – Czemu zawdzięczam tę wizytę?

Młoda dziewczyna uśmiechnęła się tajemniczo.

– Chciałabym ci coś pokazać, jeśli masz chwilkę.

Snape uniósł brew, zaciekawiony. Chwilę wpatrywał się w jej oczy, jednak kiedy uparcie trwała pod jego drzwiami, westchnął.

– Wiesz, niektórzy z nas mają prawdziwe obowiązki…

– Oj, daj spokój. – przerwała mu Hermiona. – Eseje nie obrażą się, jak przez pięć minut ich nie będziesz sprawdzał.

Beztrosko wyciągnęła do niego rękę i czekała. Zauważyła, jak kącik jego ust lekko zadrżał. Zamknął za sobą drzwi, po czym minął ją, ignorując jej wciąż wystawioną dłoń.

– Dokąd idziemy?

Nie odpowiedziała. Poprowadziła go schodami na górę, a Snape kilka razy musiał ugryźć się w język, żeby nie warknąć. Musiał zwalniać kroku, aby mogła za nim nadążyć, ale to ona była przewodnikiem tej, jakże interesującej, wycieczki. Gdy dotarli przed znajome schody, Snape przystanął.

– Nie zamierzam zepchnąć cię z wieży, możesz być spokojny – powiedziała, uśmiechając się szeroko.

Weszła po schodach, a Severus nie umiał odmówić sobie przyjemności patrzenia na jej falujące biodra. Co prawda obiecał sobie, że więcej jej nie dotknie, ale popatrzeć nie bronił mu nikt. Gdy zimny powiew wiatru owionął jego twarz, a specyficzne, nocne powietrze uderzyło w jego nozdrza, odchrząknął.

– Więc, co takiego chciałaś mi pokazać?

Stała przy balustradzie i patrzyła na niego wyzywająco. Chciała, żeby do niego podszedł. Nagle za jej sylwetką dojrzał mknącą poświatę. Hermiona zorientowała się, co zobaczył i uśmiechnęła się.

– Coś, czego nie zobaczyłbyś siedząc w swoich zatęchłych lochach.

Podszedł do niej, z uwagą obserwując niebo. Czuł, że bacznie go obserwuje, ale nie dał jej satysfakcji i nie spojrzał na nią. Oparł dłonie o chłodną balustradę i czekał.

Kolejna gwiazda spadła. Oderwała się od majestatycznego piedestału i poszybowała w dół. Ciszę wokół nich zakłócał jedynie szum drzew w dole, którego żadne z nich zdawało się nie słyszeć.

– Twoje marzenie nie spełni się tylko dlatego, że wypowiesz je do spadającej kuli gazowej miliony lat świetlnych stąd – powiedział Snape.

Hermiona otworzyła zaskoczona oczy i zobaczyła, jak jego usta układają się w tryumfujący uśmieszek.

– Skąd wiedziałeś, że pomyślałam jakieś życzenie? – spytała prowokująco.

– Najpierw przyznaj, że to zrobiłaś. – odparł, patrząc na nią z uniesioną brwią. Otwarła usta, chcąc coś odpowiedzieć, jednak szybko je zamknęła i tylko pokiwała głową. – Mugole.

– Jesteśmy zabobonni i wierzymy w rzeczy, bez żadnych racjonalnych powodów? – Podparła się jedną ręką pod bok, odwracając w jego stronę.

– Zaprzeczysz? Właśnie wypowiedziałaś życzenie. Do gwiazdy.

Hermiona popatrzyła na niego z lekkim rozbawieniem.

– Może i tak zrobiłam. Co nie zmienia faktu, że marzenia to naturalna, ludzka rzecz.

– Marzenia to strata czasu. – odparł gorzko Snape. – Wiara w to, że coś stanie się tylko dlatego, że tego chcesz, czyni z ciebie ignorantkę.

Przez chwilę zapanowała cisza. Hermiona wyczuła jakiś odległy żal w jego głosie. Gorycz przepełniającą każde jego słowo. Zbliżyła się do niego i dotknęła jego ramienia. Natychmiast się spiął.

– Nikt nie zarzuci ci dziecinności, jeśli będziesz marzył. Idę o zakład, że masz przynajmniej jedno marzenie, które chciałbyś, żeby się spełniło.

Obrzucił ją beznamiętnym spojrzeniem.

– Marzenia się nie spełniają – wycedził.

Dziewczyna spuściła wzrok, jakby nad czymś się zastanawiała, po czym wspięła się na palce i lekko przywarła do jego ust. Nie odepchnął jej. Nie oddał pocałunku. Trwał jak słup soli, podczas gdy jej miękkie usta ocierały się o jego szorstkie wargi. Gdy poczuł jak się oddala, otworzył usta zamierzając coś powiedzieć, ale żadne słowo nie chciało wydostać się z jego gardła.

– A jednak się spełniają. – powiedziała po chwili, nieśmiało się uśmiechając. – Chciałam, żebyś raz w życiu nic nie mówił.

~~~~*~~~~
Obiecałam? Obiecałam.
Mam nadzieję, że ten krótki rozdział Wam się spodobał.
Wedle życzenia jest w nim więcej Severusa. Możecie zobaczyć, co stało się w przeszłości i co sprawia, że jest on tak zgorzkniałym człowiekiem. A także kto pomógł mu, gdy tego najbardziej potrzebował.
Rozdział dedykuję wszystkim tym, którzy są ze mną od początku.
I tym, którzy zostawiają po sobie ślad i tym, którzy siedzą w ukryciu.
Dziękuję.
Betowała Natalia - jesteś wielka!
Oczywiście komentarze mile widziane. Nawet krótkie zdanie sprawia, że człowiekowi chce się pisać.