ROZDZIAŁ 19.

Pierwsze krople deszczu zaczęły spadać z gwieździstego nieba, gdy Hermiona odwróciła się ponownie w stronę swojego towarzysza. Oparła łokcie o zimną, metalową barierkę, ze wszystkich sił próbując nie patrzeć na stojącego obok niej mężczyznę. Lustrował ją badawczo spojrzeniem zimnych, teraz zaskoczonych oczu, cały czas nie pozostając w bezruchu. Trwali tak chwilę, zawieszeni w ciszy wypełnianej przez deszcz, coraz mocniej uderzający w drzewa pod nimi.

– Co chciałaś tym udowodnić?

– Absolutnie nic. – odparła, uśmiechając się lekko. – Poza tym, że się myliłeś.

Severus prychnął, opierając się o poręcz obok niej.

– Udowodniłaś jedynie, że zatkanie komuś ust utrudnia mu mówienie.

– Dlaczego twój nadzwyczaj racjonalny umysł nie może zrobić sobie choć na chwilę przerwy i po prostu… – powiedziała, obracając głowę w jego stronę. – Nie musisz ciągle być oschły i bezduszny. Nie przy mnie.

Nie odpowiedział. Popatrzył na nią jedynie, napotykając czułe spojrzenie jej czekoladowych oczu.

– Być może zbyt długo nosiłeś taką maskę i teraz nie potrafisz jej ściągnąć – dodała po chwili, zdecydowanie cichszym i łagodniejszym tonem.

– Nie myśl, że cokolwiek o mnie wiesz – odparł, nie mogąc znieść tonu jej głosu i zanim zdążyła go zatrzymać, przeszedł do drzwi. Hermiona westchnęła, patrząc na jego zanikającą sylwetkę. Dopiero odwracając twarz ponownie ku bezkresnemu niebu zrozumiała, że wyszła na hipokrytkę. Nienawidziła, gdy ktoś myślał, że cokolwiek o niej wie. Nienawidziła, gdy ktoś wrzucał ją do worka, bo myślał, że zna jej problem. A ona zrobiła to samo z Severusem. W swojej chęci niesienia pomocy zapomniała, że on nie jest typem, który jej chce. Bądź koło niego, a w odpowiednim czasie sam zwróci się do ciebie o pomoc, przypomniała sobie słowa Ginny. Tylko, że Hermiona zdawała sobie sprawę, że Severus nie jest Harrym. I zanim zwróci się do niej o pomoc, mogą minąć lata świetlne, które ich dzielą. Wróciła zmarznięta do swoich komnat i po szybkiej kąpieli, położyła się spać.

Dwa dni zajęło jej złapanie Severusa w pułapkę. Do tej pory unikał jej na korytarzach, znikał z sali, zanim zdążyła podejść do jego biurka, ignorował jej ukradkowe spojrzenia na ucztach. Znał ją na tyle, że mógł przypuszczać, że teraz za punkt honoru obrała sobie przeproszenie go za tamten wieczór. Postanowiła więc zmienić strategię. I mimo, iż bawiła ją perspektywa zachowywania się, jakby Snape nie istniał, to nie mogła kwestionować skuteczności tej metody. Siedziała właśnie na parapecie na czwartym piętrze, gdy usłyszała chrząknięcie.

– Witaj, Severusie.

– Czyżby Binns już zauważył braki w twojej wiedzy? – spytał, unosząc brew.

– Ciebie również miło widzieć. – odparła, uśmiechając się szeroko. – Profesor jest zadowolony z poziomu mojej wiedzy, dziękuję za troskę – dodała, dumnie wysuwając brodę.

– Najwyraźniej, skoro pozwolił ci prowadzić swoje lekcje.

Ugryzła się w język, zanim zapytała skąd to wie. On wiedział wszystko. Oczywiście.

– Drugoroczni dali ci w kość?

– Przypomnij sobie wasze lekcje w drugiej klasie i sama sobie odpowiedz na to pytanie – prychnął, siadając obok niej na parapecie. Uczniowie, co jakiś czas mijający ich na korytarzu, patrzyli zdziwieni, ale nie odważyli się powiedzieć nawet „dzień dobry”.

– Pamiętam. Nigdy nie zapomnę, jak Seamus rozlał na podłogę cały baniak z śluzem gumochłona.

Snape uniósł lekko kącik ust, przypominając sobie paskudny zapach, który unosił się w pracowni przez dobry tydzień.

– Tak jest, jak ktoś mierzy za wysoko. Niektórzy po prostu nie znają granic własnych możliwości i porywają się z motyką na słońce.

– Tak jest, jak ktoś próbuje sprostać wymaganiom nad wyraz surowego profesora – odparła, śmiejąc się.

– Pokaż, co tam masz – warknął, wyciągając z jej dłoni książkę.

Hermiona chciała zaprotestować, ale zamiast tego uważnie przyglądała się jego reakcji, czerwieniąc się lekko.

– Trochę mugolskiej literatury…

– Romeo i Julia? – spytał sarkastycznie, pokazując jej okładkę. Wyrwała mu książkę, szybko chowając ją do torby.

– Dostałam ją od mojej mamy. – odparła cicho usprawiedliwiającym tonem. Zajęta szperaniem w torbie, nie zauważyła jak mężczyzna ściągnął brwi. – Nie jestem specjalnie sentymentalna, ale ta książka wiele dla mnie znaczy.

– Radzę jednak nie przywiązywać się do jej zawartości. Chyba, że chcesz skończyć jak Julia.

– Tobie z pewnością nie grozi los Romea. – szepnęła, a głośniej powiedziała: – Julia zrobiła głupią rzecz, ale zrobiła ją z miłości.

– I doprowadziła do śmierci dwóch osób.

– Nie powiedziałam, że Julia była mądrą osobą.

– Poza tym – wszedł jej w słowo Snape – jak można mówić o miłości, gdy ma się czternaście lat?

Hermiona popatrzyła na niego oburzona.

– Nigdy nie jest się za młodym na miłość. Ani za starym.

Zapadła cisza. Ciemne, zimne oczy przeszywały na wylot okrągłe, brązowe tęczówki, a Hermiona poczuła jak kurczy się pod tym spojrzeniem.

– Do takich uczuć, o ile ktoś naprawdę w nie wierzy, trzeba dojrzeć, Granger. Inaczej sama widzisz, do czego to prowadzi.

– Ostatecznie śmierć Julii i Romea połączyła przecież wielkich wrogów.

– A rodziców pozbawiła ich dzieci. Chociaż właściwie, patrząc na to jakie to były dzieci, to może nie jest to aż tak wielka strata.

– To tylko książka. – powiedziała w końcu. – Szekspir wymyślił tą historię, nikt tak naprawdę nie zginął, a…

– Szekspir nie wymyślił sobie sposobu myślenia człowieka. – przerwał jej Snape. – On tylko pokazał, jak brak rozumu może warunkować zachowania ludzi.

– Pokazał ile jest w stanie zrobić człowiek, gdy mu na kimś zależy. – Hermiona powiedziała to głośniej, niż zamierzała. Czasem naprawdę denerwowało ją negatywne podejście mężczyzny do niemal każdej sprawy. – Pokazał, że z miłości ludzie potrafią poświęcić własne życie. Że nie istnieją kompromisy. Że gdy ktoś jest dla ciebie całym światem, gdy nie widzisz nic innego poza tą osobą, zrobisz wszystko, aby z nią być. To nie jest historia o głupocie. To jest historia o miłości. I masz rację, że trzeba dorosnąć, aby to uczucie zrozumieć. Szkoda, że czasem nastolatkowie okazują się w tej sprawie mądrzejsi niż dorośli ludzie.

To powiedziawszy wstała i zabierając swoją torbę, odeszła.

Fred nie zdążył odskoczyć i łajnobomba trafiła go w lewe ramię. George zaśmiał się głośno, a dźwięk ten poniósł się na werandę, gdzie okryta kocem siedziała Jeanne. Pani Weasley podarowała jej kubek gorącej herbaty, mówiąc, że jeśli zrobi jej się zimno, zabierze ją do środka. Lecz ona nie chciała wracać. Czuła na twarzy powiew świeżego, orzeźwiającego powietrza, który drażnił ją w nozdrza i było jej z tym dobrze. Ciepłe naczynie ogrzewało wnętrza jej dłoni, podczas gdy jej oczy śledziły ganiających po podwórku bliźniaków. I choć wydawać by się mogło, że tak jest, w rzeczywistości jej oczy widziały pustkę. Obrazy nie docierały do mózgu, który zajęty był szybowaniem daleko od Nory.

Dawno porzuciła złudną nadzieję, że to wszystko jest złym snem. Dawno porzuciła nadzieję, że to wszystko jest iluzją. To była jej rzeczywistość. Twarde krzesło i powoli docierający do niej zapach zgniłych jajek.

Może jest w tym wszystkich choć jedna pozytywna rzecz? zastanawiała się. Może gdybym umiała spojrzeć na to z innej strony, zobaczyłabym to światełko w tunelu?

Ale światło w tunelu oznacza nadjeżdżający pociąg i Jeanne doskonale o tym wiedziała.

Nagle usłyszała odgłos przysuwanego krzesła. Nie odwróciła jednak głowy. Ktokolwiek to był, nie chciała z nim rozmawiać. Nawet, a może zwłaszcza, jeśli była to Molly.

– Zachowują się, jakby mieli po pięć lat. – zaczął pan Weasley. – Chociaż nawet wtedy zachowywali się spokojniej. – Na chwilę nastała cisza. Jeanne miała właśnie okazję zadać jedno pytanie, które nurtowało ją od jakiegoś czasu, ale sama przed sobą nie umiała przyznać, że nie chciała poznać odpowiedzi. Przerażała ją perspektywa spędzenia reszty życia na wózku. – Dostaliśmy list od Severusa. Przybędzie tu jutro magomedyczka, która dokładnie cię zbada.

Dziewczyna natychmiast zwróciła błękitne tęczówki na mężczyznę.

– Kto to jest?

– Ta kobieta? – spytał Artur. – Nie wiem. Nie powiedział mi, jak się nazywa.

– Więc skąd pan wie, że można jej ufać?

Gospodarz patrzył jeszcze chwilę na synów, którzy właśnie tarzali się po ziemi, jednak zaraz spojrzał Jeanne prosto w oczy. Czaił się w nich chłód. Chłód, który zupełnie nie pasował do ciepłej twarzy, sympatycznego uśmiechu, czy uroczych, starczych zmarszczek.

– Myślałem, że chcesz umrzeć. Czemu więc boisz się o własne życie?

Otwarła usta, nie wiedząc co odpowiedzieć.

– Ja…

Artur uśmiechnął się, odwracając wzrok.

– Wreszcie zaczynasz je cenić. – stwierdził. – Nie powiem, że pałam do ciebie jakąś specjalną sympatią, ale moja żona… – uśmiechnął się. – Moja żona jest bardzo wrażliwą osobą. I chociaż z początku denerwowało mnie, że traktuje cię jak sojusznika, to zrozumiałem, że Molly ma rację. To nie ty jesteś wrogiem, z którym przyszło nam walczyć.

Zamilkł, pozwalając dziewczynie przyjąć do wiadomości słowa, które najwyraźniej i jemu łatwo przez gardło nie przeszły. Upił łyk herbaty i popatrzył ponownie na dziewczynę.

– Nie zacznę cię traktować jak moja żona, ale chciałem przeprosić, że z góry cię oceniłem. Czas pokaże, czy jesteś godna zaufania.

Wyciągnął w jej stronę dłoń, dużą i tak jak twarz, pokrytą piegami. Jeanne otrząsnęła się z szoku i przyjęła przeprosiny, których nie spodziewała się usłyszeć. Pan Weasley wstał, dopijając herbatę i wszedł do domu.

Co się ze mną dzieje? pomyślała, przestraszona. Jeszcze kilka tygodni temu prędzej odgryzłabym sobie rękę, niż podała ją zdrajcy.

I tak było. Jeanne wychowana została w nienawiści do wszystkich, którzy różnią się od śmierciożerców. W nienawiści, którzy nie są jak ona. Przez całe życie uczona była pogardy dla szlam, mugolaków, charłaków, a przede wszystkim mugoli, aż w końcu stało się to jej naturalnym odruchem. A teraz… Podała rękę z d r a j c y krwi. Pozwalała przytulić się kobiecie, która splamiła nazwisko swojej rodziny. I chociaż zaciekle nie chciała się do tego przyznać, tonęła w oczach chłopaka, który pod każdym calem, był jej przeciwieństwem.

Wszystko szło dokładnie na odwrót niż planowała.

– Obiad! – głos pani Weasley przywrócił ją do rzeczywistości. Bliźniacy właśnie biegli do domu, ale zanim zniknęli za drzwiami zatrzymali się jak na komendę.

– Kamień, papier, nożyce? – rzucił Fred, patrząc wymownie na dziewczynę.

– Zapomnij. – warknęła. – Wolę doczołgać się do stołu, niż dać ci się dotknąć.

– Panna z dobrego domu wybrzydza? – prychnął rozbawiony, ale sam również nie zbliżyłby się do siebie, wiedząc jak bardzo cuchnie. Wbiegł do domu, prawdopodobnie kierując się do łazienki.

– Sam jest sobie winien – George tylko wzruszył ramionami, po czym podszedł do dziewczyny i energicznie wziął ją na ręce.

– Puszczaj. – syknęła, mierząc go groźnie spojrzeniem. George wyszczerzył zęby, po czym niespodziewanie puścił ją na ułamek sekundy. Gdyby nie obejmowała go za szyję, teraz leżałaby plackiem na chłodnych deskach. – Zwariowałeś?!

– Tak ładnie prosiłaś, że nie mogłem odmówić.

Puścił do niej oczko, po czym skierował się do domu. Posadził ją obok swojego ojca, a sam pobiegł na górę. Co za bezczelny…

– Proszę. – Jej myśli przerwała Molly, stawiając przed dziewczyną kubek parującego kakao. – Pewnie zmarzłaś.

Skinęła jej głową w podzięce, szybko obejmując naczynie. Poczuła kłujące, ciepłe prądy i dopiero wtedy dotarło do niej, ile czasu spędzili siedząc na podwórzu. Czas w tym miejscu ucieka szybciej niż szlama przed Cruciatusem, pomyślała.

Po obiedzie składającym się z pysznych, ręcznie klejonych pierogów, Jeanne została porwana przez bliźniaków.

– Z racji, że rodzice niezbyt pochwalają nasze nowe produkty… – powiedział tajemniczo Fred.

– … potrzebujemy do nich testera – skończył za niego brat. Dziewczyna uniosła brew, dając im do zrozumienia, że nie śmieszą ją tego typu żarty.

– Przewidzieliśmy i taką ewentualność. – stwierdził Fred, gdy wchodzili po schodach. Jego brat niósł ją „na barana”, mocno obejmując jej uda, aby nie spadła. Musiała z całej siły kontrolować emocje, aby nie przywalić mu w potylicę, gdy odwracał się w jej stronę i bezczelnie uśmiechał. – Ostatecznie… Nie uciekniesz z płaczem.

– Jesteś idealnym potencjalnym klientem – dodał coraz bardziej rozbawiony George. Dziewczyna niezwykle go intrygowała. Chciał wiedzieć, jakie ma granice swojej cierpliwości. Uwielbiał przekomarzać się z ludźmi, a ona tylko podjudzała w nim tę chęć.

– Wy za to jesteście beznadziejnymi sprzedawcami – mruknęła, opierając zrezygnowana brodę na ramieniu chłopaka. George przechylił głowę, śmiejąc się w najlepsze. Przestał jednak, widząc jej skamieniałą twarz – ich nosy znajdowały się cal od siebie. Bladą twarz Jeanne pokrył rumieniec i natychmiast odsunęła się do tyłu.

Szlag by to… przeklęła w myślach. Zachowuję się jak głupia dwunastolatka. Dlaczego nie potrafię nawet spojrzeć mu w oczy?

Zanim zdążyła sobie na to odpowiedzieć, weszli do sypialni chłopców. Była mała i skromna. Znajdowały się w niej dwa pojedyncze łóżka, ustawione przy przeciwległych ścianach oraz stół, zawalony przeróżnymi rupieciami; niektórych Jeanne nie umiała nawet nazwać. W rogu stała niewielka komoda podzielona na pół. Naprzeciw drzwi znajdowało się okno, w którym wisiały takie same zasłony jak u niej – z tą różnicą, że te były w dużo gorszym stanie. Dywan rozłożony pomiędzy niezaścielonymi łóżkami, zdobiły kolorowe wzory, współgrając z ciemnopomarańczową farbą na ścianach.

– Witaj w naszej pracowni. – powiedział Fred, teatralnie się kłaniając. George posadził dziewczynę na, jak się domyśliła, swoim łóżku. Sam zajął parapet, oddając bratu pałeczkę. – A więc! Pierwsza rzecz, może nie tak zachwycająca jak nasze poprzednie wynalazki, ale liczy się użyteczność.

Podniósł przedmiot wyglądający jak szczotka do klozetu. Jeanne uniosła brew.

– Samoczyszcząca szczotka do wc?

– Jakbyś zgadła! Georgie, wygadałeś się swojej przyjaciółeczce, co tworzymy?

Chłopak widocznie się speszył, ale roześmiał się i odparł:

– Miałbym zdradzić nasze tajemnice, bracie? – przyłożył pięść do lewej piersi i dodał: – Nigdy.

Fred wybitnie udając wzruszenie wykonał ten sam gest, po czym posłał buziaka w stronę brata. Jeanne patrzyła na to z mieszaniną uczuć. Chciała uciec jak najdalej od ich kretyńskich żartów, a z drugiej strony… Pierwszy raz od dawna miała ochotę się uśmiechnąć. Pamiętaj, kim jesteś, pomyślała i pozostała obojętna. Zaraz jednak przez jej myśl przebiegło kolejne zdanie. Kim byłaś. Zadudniło w jej głowie, niczym moneta wpadająca do wyschniętej studni. Rezonowało w jej czaszce, cisnąć do oczu niechciane łzy. Nagle Fred kontynuował, więc Jeanne skupiła na nim swoją uwagę.

– Ale nie byłoby zabawy, gdyby to była ZWYKŁA samoczyszcząca szczotka do wc. Można zaczarować ją tak, że reaguje wyłącznie na jedną osobę i gdy ta jej dotknie, szczotka zmienia się w galaretę. Po czym wybucha. Dość nieprzyjemnie mocno.

Fred był widocznie dumny ze swojego dzieła, czego dziewczyna nie potrafiła zrozumieć.

– Ale mamy też wiele przydatnych rzeczy, nie tylko te do płatania psikusów – dodał George, widząc jej pogardliwą minę. Wstał żywo z parapetu, po czym złapał pióro ze stalowym gwintem i podał je Jeanne. – Samosprawdzające pióro.

– Dla leniwych analfabetów. Łatwiej wydać galeony niż przyłożyć się do nauki – odparła, oddając mu przedmiot. Fred uśmiechnął się niemal równo z bratem. Doprawdy. Anatomia bliźniaków i ich synchronizacja, w niektórych momentach przerażały dziewczynę.

– Więc może… – Fred zamyślił się, po czym sięgnął pod stos materiałów i wyciągnął dwie wąskie, długie, czarne rękawiczki. Podał je bratu, który z szatańskim uśmieszkiem na ustach klęknął przed dziewczyną i ujął jej dłoń.

– To – powiedział, celowo muskając wierzch jej dłoni  – są rękawiczki ochronne.

Naciągnął zwinnie materiał, który ku zaskoczeniu Jeanne był miękki i cienki. Bliźniak ustawił się pod drzwiami i wyciągnął różdżkę.

– Powiedz, że to testowaliście… – szepnęła, a jej serce szybciej zaczęło bić.

– Oczywiście. – odparli chórem, po czym George dodał: – Trochę zaufania.

Ścisnął mocniej różdżkę, celując w jej klatkę piersiową. Fred niepewnie obserwował to brata, to dziewczynę, która chyba nie uwierzyła w ich zapewnienia. Trwali w nieznośnym napięciu dobre kilka chwil; każde czekało na ruch tego drugiego. Nagle George zamachnął różdżką, a kiedy tylko Jeanne zobaczyła jak z jej końca wydobywa się promień, wystawiła ręce przed siebie.

– Nie! – wyrwało się z jej ust, gdy chowała głowę za dłońmi. Jednak sekundę później, nic się nie stało. Ani dwie, ani dziesięć. Uchyliła powiekę i nagle czas jakby się zatrzymał. Wokół łóżka, w powietrzu, zawieszone były złote drobinki pyłu, który szklił się w świetle słońca, wydając z siebie przy tym cichy syk.

– Woooooooow – mruknęli bliźniacy. Jeanne popatrzyła na nich szeroko otwartymi oczami, w których malowało się zdezorientowanie. George widząc, jak dziewczyna spogląda przestraszona to na swoje ręce, to na wbitą w sufit różdżkę, podszedł do niej powoli i uklęknął.

– Mówiłem, żebyś mi zaufała?

Gdy podniosła na niego swój wzrok, po raz pierwszy dało się w nich zobaczyć coś poza chłodem, lodem i pogardą. Po raz pierwszy George miał okazję obserwować, jak w oczach dziewczyny rośnie prawdziwy, szczery i niewymuszony podziw.

~~~~~~*~~~~~~

Znowu ja. 

Szczerze? Nie sądziłam, że się wyrobię.

Rozdział dokończony dzisiaj i jeszcze nie zdążył przejść przez betę. Za co przepraszam.

Nie obiecuję, jak pojawi się rozdział w przyszłym tygodniu. 

Owszem, mam wolne 4 dni, ale...

A co mi tam, pochwalę Wam się.

Wychodzę za mąż! Więc jak się domyślacie, wszelkie wolne pochłaniają przygotowania. 

W każdym razie... 

Mam nadzieję, że się podobało. 

Widzimy się za tydzień!

I liczę na dużo komentarzy. Motywują mnie, no co poradzę?

<3