ROZDZIAŁ 26.

Lekki wiatr poruszał szatą mężczyzny stojącego na balkonie, który opierał dłonie na zimnej barierce i prawie nie mrugając, patrzył w tylko sobie znany punkt. Był zmęczony. Był wycieńczony. Ale wiedział, że prędzej czy później jego trud się opłaci. Wszystkie jego poświęcenia zostaną wynagrodzone. Usłyszał stłumiony kaszel i wszedł do pomieszczenia. Starzec siedział w fotelu i zanosił się, próbując dosięgnąć szklankę z wodą, stojącą na stoliku obok. Mężczyzna podszedł i podał mu ją, jednak ten wytrącił mu ją z ręki. Naczynie upadło na drewnianą podłogę roztrzaskując się na kawałki.

– Przestań być taki uparty – powiedział, klękając i podnosząc duży kawałek szkła z podłogi.

– Dam… sobie radę… – wychrypiał starzec, lustrując go lodowatym wzrokiem. Młodszy mężczyzna westchnął i sprzątnął pozostałości po szklance.

– Dasz, ale na razie jesteś za słaby. Czy to do ciebie nie dociera?

Powoli tracił cierpliwość. Chciał dobrze, ale starzec skutecznie uniemożliwiał mu próby wszelkiej pomocy. Dlaczego zawsze musiał postawić na swoim, nawet wtedy gdy nie miał racji?

– Już… – zaczął cicho, opadając głęboko w fotel. – Już niedługo.

Jego głos jednak nie sugerował żadnej poprawy. Od prawie roku jego stan nie zmienił się na lepsze, a mężczyzna odnosił wrażenie, że jest tylko gorzej. Jego podopieczny wskazał trzęsącą się ręką na półkę, jednak nie miał siły już nic więcej powiedzieć.

Ten jednak wiedział o co mu chodzi.

– Nie. – odparł kategorycznie na niemo wypowiedzianą prośbę. – Jeszcze nie.

– Czas… Gr… Nie… Nie mam… Czasu… – wyjęczał słabo, zanosząc się kolejnym atakiem kaszlu. Mężczyzna westchnął zrezygnowany, przywołując do siebie kolejną szklankę wody i podał ją starcowi.

– Rozbij kolejną, a wystawię ci rachunek.

– Nie… ośmielisz… się.

Starzec spojrzał na niego spod kaskady białych niczym śnieg włosów. W jego oczach widać było dawny, dobrze znany upór. Jednak ciało odmawiało wszelkiego posłuszeństwa.

– Nie? Jesteś pewien? – Mężczyzna przybrał wojowniczą postawę, podpuszczając starca. – Wszystko co dla ciebie zrobiłem, cały trud, który poświęciłem, abyś wyszedł cało ze swojego szalonego planu. Myślisz, że to wszystko, co? Charytatywnie? Nie… – uśmiechnął się przebiegle. – Zapłacisz mi za to.

– Dostaniesz… – zachrypiał starzec. – Dostaniesz swoją… część…

Młodszy mężczyzna wykrzywił twarz, a na policzkach i czole pojawiły się zmarszczki. Wyszedł z powrotem na balkon, a jego zmatowiałe, blond włosy zaczęły delikatnie unosić się na wietrze.

Hermiona otworzyła zaspane oczy i od razu zobaczyła twarz jeszcze śpiącego Severusa. Jego klatka unosiła się spokojnie i w równomiernym tempie, a usta pozostawały zaciśnięte w prostą linię. Czuła jego ramię pod swoją głową. Objęła delikatnie jego pas, gładząc zimną skórę na brzuchu. Poruszył się, jednak nie otworzył oczu. Obserwowała go tak dobrych kilka minut, kiedy nagle w jednej chwili uderzyły w nią wydarzenia wczorajszego dnia. Jej usta rozchyliły się lekko, ale po chwili uśmiechnęła się. Pierwszy raz od dawna naprawdę szczęśliwa. Nie był łatwym człowiekiem, a jego charakter pozostawał wiele do życzenia i można było o nim powiedzieć zdecydowanie więcej złych rzeczy, ale… Dotknęła dłonią jego policzka, a on od razu zwrócił na nią swoje czarne oczy.

– Dzień dobry – powiedziała i poczuła, że jego dłoń mocniej obejmuje jej plecy.

– To się okaże.

Przysunął ją do siebie bliżej, tak że jej czoło znalazło się na wysokości jego ust. Musnął je niemal niewyczuwalnie. Hermiona uśmiechnęła się i zwinnym ruchem wspięła się na niego.

– Muszę wrócić do siebie – mruknęła, opierając twarz o jego policzek. Jego ręce wylądowały na jej pośladkach, co skwitowała krótkim śmiechem.

– A co, koleżanki z dormitorium zauważą, że nie spałaś w swoim łóżeczku? – parsknął. – Daj spokój. Co z tą twoją dorosłością?

– Oh wiesz – odparła zalotnie. – Powiedziałam tak tylko, żeby zaciągnąć cię do łóżka.

Zaśmiał się, a Hermiona poczuła, że jej serce szybciej bije.

– Czemu nie robisz tego częściej?

– Nie robię czego? – spytał skonsternowany Snape.

– Nie śmiejesz się.

Zamyślił się, marszcząc brwi.

– Nauczanie bandy kretynów i użeranie się z taką jedną idiotką po godzinach daje w dupę – odparł, na co Hermiona oburzyła się teatralnie i zeskoczyła z łóżka. Severus założył rękę pod głowę i obserwował, jak dziewczyna podchodzi do fotela, na którym leżały poskładane w kostkę ciuchy i zaczyna się przebierać.

– Wolniej.

Popatrzyła na niego pytająco, ale widząc jego uniesioną brew i łobuzerski uśmieszek domyśliła się, że chodzi mu o ściągnięcie koszuli.

– Zapomnij. Za dużo się naoglądałeś.

Zabrała ciuchy i wyszła do łazienki, a Snape narzucił na siebie spodnie i zerknął jeszcze raz na łóżko. To co obiecał Hermionie do tej pory nie dawało mu spokoju. Nie miał pewności, ze robi dobrze. Nie był dobry w podążaniu za własnym sercem, jakby to ujęła dziewczyna. Dopinał właśnie surdut, kiedy weszła do pokoju.

– Potrafisz niszczyć marzenia dziewczyny, panie Snape – jęknęła, siadając mu na kolanach i obejmując go mocno. Czuł w tym geście coś więcej niż chęć bliskości.

– Do usług, Granger.

Popatrzyła mu w oczy i delikatnie pocałowała jego usta. Oddał pocałunek, nie broniąc się ani przed jej dotykiem, ani przed jej obecnością. Objął jej plecy, gładząc delikatny materiał szaty. Idealnie pasowała do jego ramion. Nagle poczuł, że jej ręka wędruje na klatkę piersiową i wzdrygnął się. Poczuła to i odrywając się od niego, zmarszczyła brwi.

– O co chodzi?

Złapał jej rękę i zsunął na dół, a dziewczyna zerknęła w to miejsce i zacisnęła pięść. Nie powiedziała nic, tylko po prostu objęła go mocno. Snape dopiero po chwili zrobił to samo. Rana na jego piersi była ciosem również dla jego ego. Nie chciał, aby Hermiona oglądała tę ranę, bo dla Severusa była ona symbolem jego słabości. Symbolem porażki. Nagle poczuł jej oddech na uchu i usłyszał szept:

– Wiesz, że kocham cię całego.

Pokiwał głową, nadal milcząc. Kłamał. Nie rozumiał. Nie wiedział. Jego przeżarty umysł zaczął doszukiwać się podstępu, kłamstwa, obłudy. Wiedział, że to nie jest w jej stylu, ale nie potrafił zrozumieć jak młoda, piękna i tak inteligentna czarownica mogła pokochać kogoś przeżartego do szpiku kości złem i fałszem. Widział w każdym to, czego sam nienawidził w sobie. Odsunął ją lekko od siebie i na powrót przybrał maskę.

– Nie miałaś gdzieś iść?

Zaśmiała się.

– Nie musisz mnie wyganiać, sama wyjdę. – Jeszcze raz obdarzyła go pocałunkiem, po czym wstała i ruszyła do wyjścia. Zanim zniknęła, obróciła się przez ramię i spytała: – Zobaczymy się na śniadaniu?

Snape zmierzył ją wzrokiem.

– A niby kiedy mam się wyspać, jak w nocy twoje chrapanie skutecznie mi to uniemożliwiało?

Złapała książkę leżącą na szafce obok niej i rzuciła nią, jednak Snape instynktownie złapał różdżkę i zablokował lecący przedmiot tuż nad głową.

– Chwalipięta – mruknęła i posyłając mu uśmiech, wyszła z lochów. Snape chwilę patrzył na drzwi, za którym zniknęła i nie mógł pozbyć się wrażenia, że koniec zbliża się wielkimi krokami. Miał takiego wspaniałego pecha, że ilekroć coś wchodziło na dobrą ścieżkę, zaraz z niej zbaczało. Wiedział, że i w tej sytuacji będzie tak samo.

Godzinę później Hermiona odświeżona i przebrana szła w stronę Wielkiej Sali na śniadanie. Z jej twarzy nie schodził uśmiech. Kilkoro uczniów powiedziało jej „dzień dobry” na co uśmiechała się do nich szeroko i odpowiadała wesoło.

Ten humor nie umknął Ginny, która siedząc przy stole Gryffindoru pochłaniała właśnie tost z dżemem.

– Ciekawe co jej tak humor poprawiło…

– Raczej kto – odpowiedziała jej Parvati, wskazując głową na stół nauczycielski. Dziewczyny zerknęły w tamtą stronę, od razu dostrzegając Snape’a, obserwującego ich wchodzącą koleżankę.

– Ja i tak tego nie zrozumiem – powiedziała Lavender, siedząca naprzeciwko nich.

– I nie musisz. – mruknęła Ginny, nabierając na palec dżem i rozmazała go na policzku koleżanki. – Ups. Ubrudziłaś się.

– Ty małpo! – krzyknęła blondynka i wybiegła z Wielkiej Sali w akompaniamencie śmiechów gryfonów. Padma pobiegła za przyjaciółką, prawie potrącając nowoprzybyłą.

– Cześć wam – powiedziała Hermiona, ale zanim zdążyła sięgnąć po herbatę, Ginny oparła się o stół i wpatrzyła w twarz koleżanki.

– No?

Hermiona otworzyła szerzej oczy, po czym zabrała spomiędzy rąk Ginny kubek i nalała do niego parującego napoju.

– Nie rozumiem, o co ci chodzi.

– Oczywiście – powiedziała Ginny, wznosząc ręce w teatralnym geście modlitwy. – Hermiona, na Merlina – dodała już szeptem – nie mów mi, że z nim spałaś.

Starsza gryfonka zaczerwieniła się tak mocno, że musiała schować twarz w dłoniach.

– Jesteś głupia czy tylko naiwna?

– Nie masz pojęcia… – zaczęła Hermiona, ale Ginny była w takich nerwach, że nawet Petrificus Totalus by jej nie uspokoił.

– Mam, bo zgadnij co. Wiem o wszystkim, co ci zrobił. A ty nadal do niego lecisz jak jakaś głupia…

– Koniec – powiedziała kategorycznie Hermiona. – Spodziewałam się, że tak zareagujesz i postanowiłam, że nie będę się z tobą sprzeczać na ten temat. To jest moje życie, ja się w twoje nie wtrącałam.

Najmłodsza latorośl Weasley’ów obrzuciła ją zszokowanym wzrokiem, ale pokiwała głową.

– W porządku.

Hermiona sama była zaskoczona, że tak szybko udało jej się odnieść sukces. Do końca śniadania temat związku Severusa i Hermiony nie został poruszony, chociaż kiedy wychodziły Parvati szepnęła jej na ucho, że ona i tak im kibicuje. Dziewczyny uśmiechnęły się do siebie, po czym każda z nich odeszła w swoją stronę.

Tak naprawdę Hermiona nie spodziewała się takiej reakcji koleżanki. Liczyła się z nią, ale spodziewała się… radości. Spodziewała się wsparcia. Cieszyło ją tylko to, że Ginny nie była typem, który obraża się śmiertelnie, kiedy ignoruje się jego rady.

Pierwsza lekcja przypadała im z trzecioklasistami. Wciąż asystowała profesorowi Binnsowi, ale pozwalał jej od czasu do czasu prowadzić wykład i po reakcji uczniów widać było, że cieszą się z takim lekcji.

Kiedy zajęcia dobiegły końca, zadała wypracowanie o rycerzach Okrągłego Stołu i uczniowie po słabych jękach, zaczęli zbierać swoje rzeczy. Kiedy gwar przycichł, profesor podleciał do niej.

– Będzie z ciebie doskonały nauczyciel.

Hermiona uśmiechnęła się do niego i odłożyła materiały na bok.

– Dziękuję. Z tej perspektywy wiele się od pana nauczyłam.

– Oh, drogie dziecko, nie musisz być przesadnie miła. Wiem, że większość uczniów traktuje moje lekcje jako godzinną drzemkę – zaśmiał się duch, a dziewczyna zawtórowała mu.

– Ja tak tego nie traktowałam – dodała po chwili.

– Cieszy mnie to, panno… – profesor zawiesił głos, marszcząc brwi. – G… G... Grant?

– Granger.

– Granger – powtórzył, zadumanym tonem, po czym westchnął i usadowił się na swoim fotelu. – Nadal mam problem z zapamiętaniem tych wszystkich nazwisk.

– Proszę się nie przejmować, myślę, że wszyscy się przyzwyczailiśmy – odparła łagodnie Hermiona, przygotowując kolejny stosik notatek.

– W moim wieku niestety problemy z pamięcią to chleb powszedni.

– Panie profesorze… Mogę spytać ile właściwie ma pan lat?

Cuthbert zamyślił się, po czym spojrzał na dziewczynę rozbawionym wzrokiem.

– Licząc te wszystkie lata po śmierci? – Hermiona uśmiechnęła się szeroko, siadając na rogu biurka. – Sto pięćdziesiąt trzy.

– Jak to jest? Żyć tak długo, kiedy wszyscy kogo pan znał już odeszli?

Binns zadumał się, wykrzywiając usta w uśmiechu. Podrapał się po długiej, siwej brodzie i dopiero po chwili odparł:

– Moja żona, Anabella, zmarła kiedy miałem osiemdziesiąt sześć lat. Była tak pasjonującą kobietą, że długo po jej śmierci nie potrafiłem dojść do siebie. Wiesz… – zaśmiał się cicho, jakby sam do siebie. – Kiedy żyjesz z kimś tak długo, nie wyobrażasz sobie życia po jego odejściu. Gdyby nie Nicholas, pewnie załamałbym się i popadł w pijaństwo. Niewiele mi do tego zabrakło. Zaszyłem się w swojej posiadłości w Walii i przez dwa miesiące nie miałem kontaktu ze światem.  Słaniałem się  kąta w kąt, a każdego, kto chciał mi pomóc po prostu odprawiałem z kwitkiem. O ile w ogóle ktoś się pojawiał…

– Nie wierzę, że przez dwa miesiące nikt nie zauważył pana nieobecności – odparła sceptycznie Hermiona.

– Z synem nigdy kontaktu nie utrzymywałem, a w szkole wziąłem urlop – powiedział, wzruszając ramionami. – Więc nie. Niemal nikt się nie interesował.

– Ma pan syna?

Profesor zmarszczył brwi.

– Miałem. Kiedyś, dawno temu. Dorósł, ma swoją rodzinę i od tego czasu nie mam od niego wieści.

– Jak ma na imię? – spytała delikatnie, nie chcąc za bardzo naciskać.

– Thomas. – W głosie starego profesora dało się wyczuć nostalgię i żal. Widocznie wzmianka o synu mocno go zabolała. Hermiona zamierzała zmienić temat, jednak zanim zdążyła się odezwać, Binns kontynuował ciężkim głosem: – Zniszczyłem mu życie, więc wcale nie dziwię się, że zerwał ze mną kontakt.

– Jak to zniszczył mu pan życie? Powiedział pan, że założył własną rodzinę, więc…

– Tak, założył. Kiedy miał dwadzieścia trzy lat spotkał kobietę. Piękną, ambitną Ślizgonkę. Też chodziła do Hogwartu, ale była od niego młodsza i w szkole nie zdarzyło się, żeby na siebie wpadli. Zakochał się od razu, zresztą… Ona też. Tylko wtedy tego nie wiedziałem.

– Co się stało?

– Spotykali się pomimo moich i Anabelli sprzeciwów. Nie ufaliśmy tej dziewczynie, zresztą… W tamtych czasach nie ufało się nikomu. Była ślizgonką, więc obawialiśmy się, że jej rodzina może być powiązana z Czarnym Panem i generalnie z czarną magią – mówił, coraz bardziej popadając w melancholię. – Powiedziałem jej, że Thomas… Znalazł kogoś innego i nie chce mieć z nią do czynienia. Nie chcieliśmy go zranić, chcieliśmy go chronić – dodał, usprawiedliwiając się. – Więc powiedzieliśmy mu to samo.

– Okłamaliście ich oboje, żeby ich skłócić?

Zabrzmiała bardziej oskarżycielsko, niż zamierzała. Ale nie spodziewała się po profesorze takiej przeszłości. Zawsze wydawał jej się rozsądnym człowiekiem.

– Okłamaliśmy naszego syna, żeby go chronić.

– A co z dziewczyną? Odeszła?

Cuthbert spojrzał na Hermionę i uśmiechnął się cierpko.

– Tak, odeszła. Niestety tak jak i Thomas. Dowiedział się, że dziewczyna jest w ciąży więc znalazł ją i usłyszał od niej prawdę.

Młoda nauczycielka uniosła brew, wcale nie będąc zaskoczona. Nie odezwała się jednak, ponieważ nie czuła się odpowiednią osobą do krytykowania stupięćdziesięcioletniego ducha.

– I tak… – westchnął Binns, unosząc się. Hermiona usłyszała gwar na korytarzu, ale zanim zdążyła odwrócić się do drzwi, profesor odezwał się po raz ostatni: – Chcąc uchronić swojego syna przed złem, skrzywdziłem go. Człowiek często robi rzeczy z dobrym zamiarem, a złym skutkiem.

Spojrzała na odpływającego ducha, marszcząc brwi. Coś w jego głosie ją zaniepokoiło, ale nie miała czasu się nad tym zastanowić, ponieważ zza drzwi dało się słyszeć głośne krzyki trzecioklasistów.

Tymczasem w Norze nastroje stawały się coraz bardziej napięte. Molly krzątała się po kuchni rozkojarzona, a Artur znikał na całe dnie nie wiedząc, jak dotrzeć do żony. Jedynie Fred próbował zachowywać się normalnie. Wymyślał coraz to nowe projekty wynalazków, chcąc dać bratu zajęcie. Siedział właśnie w pracowni i czekał, aż George wróci z łazienki. Obracał w dłoniach złote kółko, nie wiedząc za bardzo co wymyślić tym razem.

Obejrzał się przez ramię na stertę nowych gadżetów i zacmokał ustami. Żaden nie spodobał mu się na tyle, aby go dokończyć, więc leżały tam – porzucone, niedokończone i zapomniane. Nagle jego usta rozciągnęły się w uśmiechu, a oczy otwarły szeroko. Niemal widział żarówkę, która zapaliła się nad jego głową.

Jego brat natomiast stanął w progu pokoju i w ciszy obserwował śpiącą dziewczynę. Nie wybudziła się od czasu wizyty starej uzdrowicielki, a George nie mógł zapomnieć wyrazu jej twarzy, kiedy zasypiała. Wycieńczona z bólu, zlana potem i blada jak ściana spojrzała na niego i po raz kolejny, powiedziała:

– Masz coś na nosie…

Potem zemdlała i od tej pory nawet się nie poruszyła. George zamknął za sobą drzwi i usiadł na skraju łóżka, dotykając lodowatej dłoni Jeanne. Nie spodziewał się, że będzie brakowało mu jej pyskówek i ciętego języka. Jej docinek i wyzwisk. Widział w niej coś pięknego i nieosiągalnego, a to właśnie zakazany owoc ciągnie najbardziej. Gładził delikatnie skórę na jej nadgarstku, wpatrując się w ledwo poruszającą się klatkę piersiową. Jej czarne włosy obsypały całą poduszkę i dramatycznie kontrastowały z jej porcelanowo–białą cerą. Szczerze powiedziawszy, to w przeciągu tego czasu, który z nimi spędziła… zapomniał kim jest. Wiedział, że to jedynie przymykanie oczu na prawdę. Wcześniej nie zdawał sobie sprawy, że córka śmierciożercy może dla niego tyle znaczyć. Ścisnął mocniej jej dłoń, wzdychając głęboko i wstał. Ostatni raz rzucił w jej stronę zmartwione spojrzenie i wyszedł, wracając do brata, bardzo rozentuzjazmowanego swoim nowym pomysłem.

~~~~*~~~~

Pierwszy post w Nowym Roku.

A więc się udało.

Chciałabym bardzo podziękować każdej osobie, która napisała komentarz pod poprzednim postem. To dzięki Wam ten rozdział w ogóle się pojawił.

Nie kraczę, ani nie będę Wam składać żadnych obietnic, bo dotarło do mnie, że właśnie te obietnice demotywują mnie najbardziej. Obietnice związane z terminami. Proszę Was bardzo o cierpliwość, postaram się napisać kolejny rozdział, a kiedy - to zależy. Dziękuję za wsparcie wszystkim, którzy napisali chociaż słowo. Tu, czy prywatnie. 

Wielkie, wielkie podziękowania należą się Lamii i bullek. Za to, że jesteście od początku i wytrwale czytacie i komentujecie. Wasze opinie dużo dla mnie znaczą i dają niesamowitego kopa do pisania dalej.

Rozdział zbetowała miona22.

Miło mi będzie, jeśli skomentujecie ten rozdział. Dla Was to minutka, a dla mnie ogromna motywacja.

Do zobaczenia w następnym rozdziale. :)